Sahnenin Işıkları Yanarken

Toplumların yeniden sandıkla buluşacakları günün, Kıbrıs’ın yeniden birleşmesine oy vereceği an olacağını düşlerken, kendimizi bir kez daha ayrı ayrı seçim süreçleri içinde bulduk.
Bu süreçte koltukların, kürsülerin, yarım alkışların ne kadar önemli görüldüğü de yine, yeniden ortaya çıktı.    
Seçimler kesinlikle gazeteciler açısından en ilginç ve büyüleyici dönemlerden biridir.
Bu kadar yıllık gazetecilik yaşamımda ilk kez her iki taraftaki seçim dönemini donuk ve kayıtsız bir şekilde karşılıyorum.  
Her şey kabak tadı vermiş, sıradan, korkunç bir tekrardan ibaret, neredeyse birbirinin aynı ve anlamsız duruyor. Farklı olabilir miydi? Zor soru. Bu aralar birçok kişi bana daha çağdaş sayılan diğer ülkelerin seçim dönemlerinden örnekler veriyor.
Sonra da şunu söylüyorlar: “Görüyor musun? Abartı sadece Kıbrıs’a özgü bir olgu değildir”.   Doğrudur, buna şüphem yoktur. Fakat buradaki mesele siyasetin düşük seviyesi değildir.
Bu mesele ayrı bir şeydir ve ayrı bir şekilde ela alınıp analiz edilmesi gerekir.
Buradaki mesele oldukça somuttur ve daha çağdaş olan veya olmayan bir ülke ile kıyas kabul etmeyen bir meseledir.
Burada, bölünmüş bir ülkede on yıllardır devam eden bir sorunumuz vardır.
Burada anormal bir durum vardır. Bu durumu algılamayı reddediyoruz, politikacıların öncülüğünde doğal bir durum haline getirmeye çalışıyoruz. Etnik fanatizm her daim anlayış, uzlaşı ve ılımlılıktan daha kolaydır. Bu bağlamda seçim dönemlerinde “vatansever” sesler duymak gayet alışılageldik bir durumdur.
Ilımlı politikacılar var mıdır? Gerçekten yeniden birleşmeye inanan politikacılar var mıdır? Barışın uzlaşı yolundan başka bir yolla sağlanamayacağını anlamış olan politikacı var mıdır? Elbette vardır. Peki, bu politikacılar ne yapıyorlar? Defans yapıyorlar! Çünkü diğerlerinin sesi çok daha yüksek çıkıyor. Bu kişiler yeterli mi peki? Hayır!
Siyasi sahnenin ışıklarının yandığı bir anda, herkesin sahneye bakıp dinlediği anda memleketini yeniden birleşmiş olarak görmek isteyen tüm diğer yurttaşlarımla birlikte bir şey bekliyorum. Bu beklentim bizimle aynı şeyi istediğini söyleyen politikacılardandır. Daha dinamik olarak öne çıksınlar. Defansı bıraksınlar. En sonunda çözüme götürebilecek bir kültürün oluşmasına katkı koysunlar.
Siyasi sahnenin ışıkları yanarken ve herkesin gözü kulağı açık bu sahnedeyken ne görüyor, ne işitiyoruz? Bir tarafta gayet anlaşılır ve ortada olan bir durum anlatılmaya çalışılıyor. Arzu edilen çözüm şeklinin iki kesimli iki toplumlu federasyondan başka bir şekil olamayacağını dinliyoruz. Diğer tarafta ise neden Monako ve Cebelitarık gibi modellerin peşinden gidilmemesi gerektiğinin açıklamalarını görüyor ve dinliyoruz.
Ve günün sonunda millete kalan ise şüphedir. Daimi çözüm karşıtlarının hedefine de bu yolla gidiliyor.  
Bu şekilde, yıllar boyunca sadece yerinde kalmayı becermekle kalmadık, gitgide daha zor koşullar oluşturduk. Maalesef! Ve ne yazık ki siyasi olarak yeniden birleşme sesi yükselmiyor. Neden? Çünkü karşı çıkılması, karşı gelinmesi korkusu vardır. Sonuçta, muhtemelen siyasi itibar daha önemlidir.

__________________________________

YENİDÜZEN için yazılmış Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili 
__________________________________ 

Την ώρα που ανάβουν τα φώτα στη σκηνή

Εκεί λοιπόν που νομίζαμε ότι η επόμενη προσέλευση του κόσμου στις κάλπες θα ήταν για να ψηφίσει για την επανένωση, βρεθήκαμε να πραγματοποιούμε για άλλη μια φορά ξεχωριστές εκλογικές διαδικασίες, αποδεικνύοντας ξανά πόσο σημαντικές είναι οι καρέκλες, τα έδρανα, τα μέγαρα, και το μισό χειροκρότημα.

Οι εκλογές πάσης φύσεως για κάθε δημοσιογράφο αποτελούν από τις πλέον ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές περιόδους. Σε όλα τα χρόνια που δημοσιογραφώ, είναι η πρώτη φορά που στέκομαι παγερά αδιάφορη μπροστά στην προεκλογική περίοδο και στις δύο πλευρές.

Τα πάντα ακούγονται τετριμμένα, αδιάφορα, θλιβερά επαναληπτικά, σχεδόν ίδια και ανούσια. Θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά; Δύσκολο ερώτημα. Πολλοί μου δίνουν παραδείγματα από προεκλογικές περιόδους σε άλλες, πιο σύγχρονες υποτίθεται χώρες. «Βλέπεις; Δεν είναι μόνο κυπριακό φαινόμενο η υπερβολή».
Σωστά, δεν μπορώ να το αμφισβητήσω.  Το θέμα, όμως εδώ, δεν είναι η παρακμή της πολιτικής. Είναι κι αυτό ένα φαινόμενο ξεχωριστό που χρήζει διαφορετικής ανάλυσης και προσέγγισης. Το θέμα εδώ είναι πολύ συγκεκριμένο και δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη χώρα, σύγχρονη ή μη.

Εδώ έχουμε ένα πρόβλημα που κρατά έναν τόπο διαιρεμένο επί δεκαετίες. Εδώ έχουμε μια ανώμαλη κατάσταση, την οποία αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε, προσπαθώντας να την καταστήσουμε φυσιολογική με πρωτεργάτες τους πολιτικούς. Ο εθνικός φανατισμός είναι πάντα ευκολότερος από τη συναίνεση, τον συμβιβασμό και τη μετριοπάθεια. Και σε περιόδους προεκλογικές τα αυτιά είναι πιο συνηθισμένα να ακούνε τις «πατριωτικές» φωνές.

Υπάρχουν μετριοπαθείς πολιτικοί; Υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι πραγματικά πιστεύουν στην επανένωση; Που καταλαβαίνουν ότι η ειρήνη δεν μπορεί παρά να περάσει μέσα από συμβιβασμούς; Ασφαλώς υπάρχουν. Και τι κάνουν; Αμύνονται! Διότι οι φωνές των υπολοίπων είναι πολύ δυνατές. Είναι αρκετό; Όχι!

Την ώρα που τα φώτα ανάβουν στην πολιτική σκηνή και όλοι έχουν τα μάτια και τα αυτιά ανοικτά να δουν και να ακούσουν, περιμένω μαζί με όλους τους άλλους συμπατριώτες μου που θέλουν να δουν τον τόπο τους ξανά ενωμένο από εκείνους τους πολιτικούς οι οποίοι μας λένε ότι κι αυτοί θέλουν το ίδιο με εμάς, να βγουν δυναμικά μπροστά. Να σταματήσουν να αμύνονται. Και να βοηθήσουν να δημιουργηθεί επιτέλους μια κουλτούρα που να μπορεί να οδηγήσει σε λύση.

Την ώρα που τα φώτα ανάβουν στην πολιτική σκηνή και όλοι έχουν τα μάτια και τα αυτιά ανοικτά τι βλέπουμε και τι ακούμε; Από τη μια πλευρά βλέπουμε και ακούμε να επιχειρείται να καταστεί κατανοητό το αυτονόητο. Ότι η μορφή της επιδιωκόμενης λύσης, δεν μπορεί να είναι άλλη από τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και από την άλλη πλευρά βλέπουμε και ακούμε να επιχειρείται απάντηση στο γιατί δεν πρέπει να επιδιωχθεί η εφαρμογή μοντέλων όπως του Μονακό και του Γιβραλτάρ.
Και στο τέλος της μέρας, αυτό που μένει στον κόσμο είναι η αμφισβήτηση. Ο στόχος των μονίμως αντιτιθέμενων προς τη λύση επιτυγχάνεται.

Έτσι καταφέραμε διαχρονικά, όχι απλώς να παραμείνουμε στάσιμοι, αλλά να δημιουργούμε όλο και δυσκολότερες συνθήκες. Δυστυχώς! Και πολύ ακόμη περισσότερο δυστυχώς, για το ότι δεν υψώνεται πολιτικά δυνατά η φωνή της επανένωσης. Γιατί; Διότι υπάρχει ο φόβος ότι θα βρει αντιτιθέμενους. Τελικά, η πολιτική καταξίωση είναι μάλλον πιο σημαντική.