Genellikle, başta Mona Lisa ve Son Akşam Yemeği olmak üzere dünyaca ünlü resimleriyle tanıdığımız ama aslında sanatçı kişiliğinin yanında bir düşünür, bir yazar ve çok yönlü bir bilim insanı da olan Leonardo da Vinci’nin doğum günü olan 15 Nisan, 2012 yılından bu yana Dünya Sanat Günü (World Art Day) olarak kutlanıyor.

Gün nedeniyle dünyanın pek çok köşesinde çeşitli etkinlikler düzenlenirken, bir
Kıbrıslı Türk olarak benim sanki biraz içim burkuluyor.

Çünkü benim yaşadığım coğrafya, o denli siyasetle boğulmuş ki, galiba sanata pek yer kalmamış.

Sanatın bin bir çeşit tadından ne kadar da yoksunuz, farkında mısınız?

Devletin doğru düzgün bir sanat politikası var mıdır?

Ya da bütçesi?

Mevcut sanatçılarımızın yaratıcılıklarını geliştirmek için...

Eserlerini daha geniş kitlelere ulaştırabilmeleri için...

Ne yapıyor devlet?

Ya da sanatsal yeteneklere sahip olup, kendilerini bu alanda yetiştirmek isteyen gençler için...

Ne kadar hevesli bu devlet?

Kaç tane güzel sanatlar okulumuz var?

Kaç sanatçı yetiştiriyoruz biz bu ülkede?

Sanata gönül veren insanlara ne gibi olanaklar sağlanıyor?

Hayal gücümüz ve yaratıcılığımızın sınırları hangi engellere takılıp kalıveriyor?

Kaç müzemiz var mesela?

Ama tankın, topun, tüfeğin ya da savaş fotoğraflarının sergilendiği müzelerden bahsetmiyorum!

Sanat eserlerine ev sahipliği yapan, ülkemiz sanatçılarının ürünlerinin yer aldığı kaç müzemiz var?

Ressamların...

Heykeltıraşların...

Müzisyenlerin...

Sinemacıların...

Edebiyatçıların...

Tiyatrocuların...

Fotoğrafçıların...

Dansçıların...

Bugün hayatta olmayan sanatçılarımız, neler bırakmışlar geriye?

Nerededir bıraktıkları?

Nasıl korunuyorlar?

Ya da acaba korunuyorlar mı?

Kaç tiyatro sahnemiz var?

Kaçı nefes alabiliyor bu sahnelerin?

Kıt olanaklarla, kaç tiyatro oyunu sergilenebiliyor her yıl?

Kaç konser izleyebiliyoruz?

Kaç sanatçımızın, devlet kurumlarının yardım ve desteğiyle uluslararası festivallere erişim olanağı var?

Bir ülkenin gelişmişlik seviyesinin ölçütlerinden biri de, sanata ve sanatçısına verdiği değerdir.

Sanatsal üretimi destekleyip çoğaltmak da, tıpkı eğitim ve sağlık hizmeti vermek  gibi, bir devletin temel görevlerindendir.

Dünya Sanat Günü’nü, içimiz burkulmadan kutlayabileceğimiz günlere ulaşabilmek ümidiyle...