Erdinç Gündüz

Raif’i zamansız kaybetmenin şokunu kolay atlatamadık.  Ama bir süre sonra, kapalı kapılar ardında yeniden başladık. Dışa karşı suskunduk ama Aydın’la sık sık beraber olup şarkılar söylemeye, hatta yeni şeyler üretmeye devam ettik.

Yıllar çok çabuk geçiyordu.  Biz suskunduk ama Sıla 4 şarkıları hala insanlarımızın dillerindeydi.  Kıbrıslı müzikçilerimizin repertuarlarında da Sıla 4 şarkılarının özel bir yeri vardı.  Türkiye’de de unutulmamıştık. Haluk Levent, Murat Kekilli gibi şarkıcılar bazı Sıla 4 şarkılarını repertuarlarına almakla kalmamışlar, CD’lerinde de yer vermişlerdi. Başka başka pop müzik sanatçılarının da çeşitli konserlerinde Sıla 4 şarkıları okudukları haberleri almaktaydık.

GAZETECİLER BİRLİĞİ ÖZEL GECESİ

Müzikçi oğlum Arda Gündüz, Bandabuliya’da sahne almaktaydı. Israrla sahne almamızı istiyordu. Bir ‘Sıla 4 Gecesi’ organize etmek düşüncesi vardı. Ama önce bizi ikna etmesi gerekiyordu.  ‘Yapabiliriz...’, ‘Şöyle olabilir, böyle olabilir...’ tartışmaları devam ederken Gazeteciler Birliği de ısrarla üzerimize gelmeye başladı. 10 Mayıs 2007’de  ‘özel’ bir gecede biraraya gelmemizi istiyorlardı. Müzik dolu bir Sıla 4 Gecesi olacaktı. Biraz nazlandıktan sonra kabul ettik. Bu, 1989 Anı Konserinden sonraki ilk sahnemiz olacaktı. 

Gece gerçekleşti. Sıla 4 şarkılarını hep bir ağızdan söyledik.  En önemlisi,  Gazeteciler Birliği’nin bu ‘özel’ gecesi,  Sıla 4’ün uzun bir uykudan uyandığı, silkinip kendine geldiği bir gece olmuştu.

VE SILA 4 GALBUR’DA

10 Mayıs 2007’de gerçekleşen Gazeteciler Birliği Gecesi, oğlum Arda için de büyük bir fırsat yaratmıştı.  Artık ona “Hayır” diyecek durumumuz yoktu.  Bandabuliya- Galbur konseri için “Olur” dedik sonunda.  Arkamıza takviye müzisyenler tek koşulumuzdu. ‘Sıla 4 Gecesi’ için 12 Mart 2008 tarihi kesinleştirildi.

SILA 4 SAHNEDE

12 Mart 2008 gecesi Bandabuliya’da ana-baba günü yaşanıyordu sanki. Kapasitenin çok üzerinde, her yaşta bir müziksever akını oldu o gece. Yaşıtlarımız da vardı, yaş ortalaması 20-25 olanlar da, hatta çok daha küçükler de.

Önce, Arda ile Mustafa Alkapon çıktı sahneye. Birkaç şarkı seslendirdiler. Sonra Hüseyin Kanatlı abimiz açış konuşmasını yaptı ve sırayla biz sahneye çağrıldık. Ve sonunda da konserimiz başladı.  Klavye’de Hüseyin, basta Halit, gitarda Arda ve bateride Ulaş’tı takviye müzikçilerimiz. Onca aradan sonra inanılmaz bir geceydi bizim için. Şarkılarımızın çok büyük bir bölümü, Galbur’u dolduran yüzlerce kişi tarafından hep bir ağızdan söyleniyordu.  Ama en önemlisi birkaç masada oturan 8-9 yaşlarındaki çocuklardı.

ÜÇÜNCÜ NESİLE ULAŞMAK

‘Ölüm Allahın Emri’ adlı şarkımızı söylüyorduk.  Aniden çarptı gözüme. Dikkatle takip etmeye başladım. 5-6 metre kadar ilerimizdeki bir masada 8-9 yaşlarında iki kız ve aynı yaşlarda bir erkek çocuk vardı. Şarkıyı kelimesi kelimesine, benimle beraber söylemekteydiler. Kendi kendime “Bu şarkıyı biliyorlardı, herhalde...” dedim.  Ama aynı şey bir diğer şarkımızda ve bir sonrakinde ve daha sonra da devam etti. İnanılmaz birşeydi.

Gece sona erdikten sonra yanlarına gittim. Anneleri, babalarıyla tanıştıktan sonra gözlemimi aktardım. Anne-babalar  “Biz Sıla 4 şarkılarıyla büyüdük. Evde hep söyleriz. Çocuklarımız da çok sevdiler, ezberlediler” cevabını aldım.  Çocuklarla da biraz sohbet ettikten sonra yanlarından ayrıldım. Arkadaşlarıma anlattım olanları. Ferahzat koydu meselenin adını... “Üçüncü nesil be gardaş” dedi... Gerçekten de, Sıla 4 şarkılarını bilen ve söyleyen üçüncü nesildendi o akşam karşımızdaki çocuklar. Uzun aralara rağmen unutulmamıştık, unutulmuyorduk. Bundan daha büyük bir onur olabilir miydi bizim için? Başlarkenki hedefimize ulaştığımızın en büyük kanıtı değil miydi bu?