Pazar gecesinden itibaren milletvekilliği seçimlerinin sonuçları ile ilgili yapılan analizleri dinliyorum.

Bu seçimde ELAM, Meclis’e girdi.
Bu seçimde eskimiş particilik cezalandırıldı, sol ‘çekti’, iki partililiğe son verildi ve Meclis içerisindeki retçi söylem güçlendi.
Yapılan analizlerde birçok suçlu bulundu:  Sandığa gitmeyenler, ekonomik kriz, liderlerin kötü yönetimleri, skandallar, yozlaşma, bozulma, entrikalar, oynanan siyasi oyunlar, işsizlik,   mevduatların tıraşlanması, yılgınlık…
Suç veya suçlu ne veya kim olursa olsun, seçmenin verdiği oylar bu şekildedir…
Veya vermediği oylar da diyebiliriz, çünkü sandığa gitmeyen kesim nihai sonucun ortaya çıkmasında oldukça önemli bir rol oynadı.
Aslında müthiş bir rol oynadı.
Her üç kişiden biri politikacılara sırtını döndü.
Bu kişilerin önemli bir kısmı gençler ve kadınlardır. 
Pazar günü ortaya çıkan sonuç, sekiz partinin meclise girmesi sebebiyle siyasi haritayı değiştirmesinin yanı sıra ELAM’ın seçim başarısı ile memleketi yeni bir dönemin içerisine soktu.

***

Bu şekilde, mecliste şu partiler vardır: 
Kayıpları da olsa birinciliği koruyan hükümet partisi DİSİ; hiç olmadığı kadar güçsüzleşmiş AKEL; Meclis’teki tüm sandalyelerini koruyarak hemen hemen hiç yıpranmamış DİKO; neredeyse dağılmış EDEK ve yeni partiler.
AB parlamenteri olan ve Nikos Anastasiadis’in Kıbrıs sorununda uyguladığı politikalara şiddetle karşı çıktığı için DİSİ’den ayrılan Eleni Theoharus’un başkanı olduğu Dayanışma Hareketi; siyasi kariyerine Vasilyu döneminde başlayarak AKEL saflarına katılan ve sonrasında 2004 referandumunda “Hayır’ı” şiddetle savunup Tasos Papadopulos’un yanında gücünü artıran Yorgos Lilikas’ın başkanı olduğu Vatandaşlar İttifakı…
Ayrıca, oylarını iki katına çıkarıp iki sandalye kazanan Ekologlar ve Çevreciler Hareketi de var. Bu hareketin lideri Anastasiadis’in Kıbrıs sorununda uyguladığı politikalara şiddetle karşıdır. Bir de ELAM var. Meclis’e iki sandalye ile girdi.

***

ELAM’ı merak ediyorsunuzdur. Ayrıca ELAM ile ilgili nispeten soğukkanlı havayı da merak ediyorsunuzdur. Milliyetçi hareketler tüm Avrupa’da bir eğilim teşkil ediyorlar. Bizde ise bunun etkisi (her zaman olduğu gibi) daha Helen usulü olmalıydı tabii.
Ekonomik krizde boğulan veya mülteci akımlarından etkilenen tüm ülkelerde aşırılık ve milliyetçi söylem yükselir.
Elbette bu durumda, makul ve samimi duruş eksikliği de önemli rol oynamıştır.
Bu da seçmenleri, geleneksel olarak destekledikleri partileri cezalandıracak şekilde oy vermeye yöneltmiştir.
Bu görüş ELAM’ın meclise girmesindeki nedenlerden biri olarak analiz edilse de, ben katılmıyorum.
Kanımca ELAM’ın meclise girmesi zamanla olacak bir şeydi… Ve geçen Pazar oldu. Artık bu partiyi meclis içerisindeki icraat, faaliyet ve çalışmaları ile değerlendirmekten başka yapacak bir şey yoktur.  
ELAM, gürültü patırtı çıkarmaksızın uzun süredir insanların arasında, medyadan uzak durarak çalışmalarını sürdürdü. Zaten medyanın da büyük bir bölümü ELAM temsilcilerini siyasi tartışmaların dışında tutmuştu.
Bu şekilde, gizli olan oyları topladılar. Bu oylar anketlerde bile ortaya çıkmamıştı.
İki noktadan hareket ettiler: Ekonomik krizin yaraladığı insanların aralarına girerek onlara yardım ettiler, sert ve ekstrem politik söylemden etkilenen gençlerin (analistlere göre çoğunluğu erkek olan gençlerin) aralarına girdiler.

***

Genel olarak, sonuç çeşitli biçimlerde yorumlanabilir. Seçimin verileri kalın bir kitap oluşturacak şekilde analiz edilebilir. Halen şu soruyu soruyorum: “Seçimde kim kaybetti?”. Bu soruya birçok yanıt verilebilir. AKEL, iki partililik, geleneksel partiler ve değişik yanıtlar verilebilir.
Seçimin en büyük kaybedenlerinden biri ise mecliste değildir.
Bu kaybeden, Anastasiadis Hükümeti’dir.
Bu Hükümet, Hükümet politikalarını uygulamak üzere zorlu engeller aşmak durumundadır. DİSİ’nin milletvekili sayısı yasaların geçmesi için yeterli değildir.
Bu, ortak aramak üzere diğer partilerle müzakerelere başlaması gerektiği anlamına gelir.
Çok büyük ihtimalle ortaklığı yalnızca bir parti ile yapmayacak.
Ortaya çıkan soru ise şudur: Kimlerle?..
Ortaklık düzeyinde durumların nasıl şekilleneceğindeki ilk belirleyici tavır Meclis Başkanlığı seçiminde görülecek. Koalisyondan başka anlama gelmeyen gerçek dinamikler Meclis Başkanı seçilirken ortaya çıkacak. Koalisyonlarda hem “almak” vardır hem de “vermek”. Peki, hükümetteki parti dengeyi korumak adına ne alacak ve ne verecek?
Siyasi olgunluğun artık oldukça ivedi bir unsur olduğu kanısındayım. Aynı zamanda önceliklerin sıralanmasının da çok ivedi olduğu görüşündeyim.
En öncelikli olan nedir?
Eğer bir yıldır tekrar tekrar beyan ettikleri gibi Kıbrıs sorununun çözümü ise, çözümü destekleyen güçler kendilerini aşmalı, aralarındaki farklılıkları da aşmalı ve hızlanmalıdırlar.   Zaman daralıyor ve çözüm perspektifine yönelmiş ortam da gitgide yok oluyor.    

-----------
YENİDÜZEN için yazılan özgün Yunanca metinden Çeviri: Çağdaş Polili
-----------

Από την Κυριακή το βράδυ ακούω αναλύσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών. Αυτό που έβαλε στη Βουλή το ΕΛΑΜ. Που τιμώρησε τον παλαιοκομματισμό, που συρρίκνωσε την αριστερά, που έδωσε τέλος στην κυριαρχία του διπολισμού και ενδυνάμωσε τον απορριπτικό λόγο εντός του Κοινοβουλίου.

Φταίει η αποχή, φταίει η οικονομική κρίση, φταίει η κακοδιαχείριση των εκάστοτε ηγεσιών, φταίνε τα σκάνδαλα, η διαφθορά, η σήψη, οι μηχανορραφίες, τα πολιτικά παιχνίδια, η ανεργία, το κούρεμα καταθέσεων, η κόπωση. Ό,τι κι αν φταίει, αυτό ψήφισε ο κόσμος… ή δεν ψήφισε. Γιατί είναι αλήθεια ότι η αποχή διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Και ήταν θεαματική. Ένας στους τρεις γύρισε την πλάτη στους πολιτικούς. Κυρίως νέοι και γυναίκες.

Το αποτέλεσμα της Κυριακής, άλλαξε τον πολιτικό χάρτη με την είσοδο εντός του Κοινοβουλίου οκτώ κομμάτων, και έφερε τον τόπο μπροστά σε μια νέα εποχή με την εκλογική επιτυχία του ΕΛΑΜ.

***

Έχουμε έτσι το κυβερνών  ΔΗΣΥ με απώλειες αλλά με διατήρηση της πρωτιάς, το ΑΚΕΛ αποδυναμωμένο όσο ποτέ, το ΔΗΚΟ σχεδόν αλώβητο διατηρώντας όλες τις έδρες του, μια ΕΔΕΚ σχεδόν διαλυμένη και τα νέα κόμματα. Το Κίνημα Αλληλεγγύης της ευρωβουλευτού Ελένης Θεοχάρους, η οποία αποσχίσθηκε από τον ΔΗΣΥ λόγω έντονων διαφωνιών με τους χειρισμούς του Νίκου Αναστασιάδη στο Κυπριακό, τη Συμμαχία Πολιτών του Γιώργου Λιλλήκα, ο οποίος είχε ξεκινήσει την πολιτική του πορεία επί Βασιλείου, εντάχθηκε στις τάξεις του ΑΚΕΛ και ενδυναμώθηκε δίπλα στον Τάσσο Παπαδόπουλο υποστηρίζοντας σθεναρά το «Όχι» στο δημοψήφισμα του 2004, το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών, το οποίο διπλασίασε τα ποσοστά του εξασφαλίζοντας δύο έδρες με τον επικεφαλής του έντονα τοποθετημένο κατά των χειρισμών Αναστασιάδη στο Κυπριακό και το ΕΛΑΜ το οποίο επίσης εισήλθε στη Βουλή με δύο έδρες.


***

Θα διερωτάστε για το ΕΛΑΜ. Και για την σχετική ψυχραιμία που επικρατεί. Τα εθνικιστικά κινήματα αποτελούν πανευρωπαϊκή τάση. Σε εμάς, η επιρροή μπορεί να ήταν πιο… ελληνική (όπως πάντα). Σε όλες τις χώρες, οι οποίες πλήγηκαν από την οικονομική κρίση, ή επηρεάζονται από τις προσφυγικές ροές, ο ακραίος, εθνικιστικός λόγος βρίσκει απήχηση. Ρόλο διαδραματίζει και η έλλειψη σοβαρού, νηφάλιου και ειλικρινούς αντίβαρου, γεγονός το οποίο σπρώχνει ψηφοφόρους σε τιμωρητική ψήφο προς τα κόμματα που παραδοσιακά υποστήριζαν. Δεν θα στηρίξω την τελευταία άποψη, αν και αναλύεται ως ένας από τους λόγους ανάδειξης του ΕΛΑΜ σε κοινοβουλευτικό κόμμα. Θεωρώ ότι ήταν θέμα χρόνου να γίνει… και έγινε. Και δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να κρίνουμε τις πράξεις, τα έργα και την πορεία του, πλέον μέσα στη Βουλή.

Το ΕΛΑΜ, δούλευε αθόρυβα και με τακτική εδώ και πολύ καιρό ανάμεσα στον κόσμο, μακριά από τα ΜΜΕ, τα οποία εν τη πλειοψηφία τους, είχαν αποκλείσει από τις πολιτικές τους συζητήσεις όλους τους εκπροσώπους τους, κερδίζοντας ψήφους, οι οποίες παρέμεναν κρυφές ακόμα και στις καταγραφές των δημοσκοπήσεων. Κινήθηκε σε δύο επίπεδα: Ανάμεσα στους κτυπημένους από την οικονομική κρίση, προσφέροντάς τους βοήθεια και ανάμεσα στους νέους (κατά το πλείστον άντρες σύμφωνα με εκλογικούς αναλυτές), οι οποίοι εντυπωσιάζονται από τον έντονα ακραίο πολιτικό λόγο.

***

Γενικώς το αποτέλεσμα ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως. Και έχει στοιχεία, τα οποία μπορεί να αποτελούν σημεία για πολυσέλιδες αναλύσεις. Στέκομαι στο ερώτημα «ποιος έχασε στις εκλογές;». Απαντήσεις μπορεί να δοθούν πολλές. Το ΑΚΕΛ, ο δικομματισμός, τα παραδοσιακά κόμματα και άλλα. Ένας από τους μεγαλύτερους χαμένους, δεν βρίσκεται στη Βουλή. Είναι η κυβέρνηση Αναστασιάδη. Η οποία θα πρέπει να περνά από συμπληγάδες προκειμένου να ασκεί κυβερνητική πολιτική. Οι έδρες του ΔΗΣΥ δεν αρκούν για την υπερψήφιση νομοσχεδίων. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να συνομολογεί συνεργασίες, πολύ πιθανόν όχι μόνο με ένα κόμμα. Το ερώτημα είναι … με ποιους;

Πρώτο δείγμα γραφής για το πώς θα κινηθούν τα πράγματα σε επίπεδο συνεργασιών, θα είναι η εκλογή προέδρου της Βουλής. Εκεί θα φανούν και οι πραγματικές δυναμικές, οι οποίες δεν μπορεί παρά να αποτελούνται από συνασπισμούς. Και οι συνασπισμοί έχουν «πάρε»… έχουν και «δώσε». Τι θα πάρει και τι θα δώσει το κυβερνών κόμμα για να κρατήσει την ισορροπία;

Θεωρώ ότι η πολιτική ωριμότητα είναι πλέον επιτακτική. Αλλά και η ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Τι προέχει; Αν είναι η λύση του Κυπριακού, όπως εδώ και ένα χρόνο διακηρύσσεται, οι δυνάμεις οι οποίες την στηρίζουν θα πρέπει να κάνουν υπερβάσεις, ξεπερνώντας τις μεταξύ τους διαφορές και να γρηγορούν. Ο χρόνος στενεύει και το περιβάλλον καθίσταται όλο και πιο αφιλόξενο προς αυτή την προοπτική.