Bahar…
Kokular, renkler, tertemiz gökyüzü, uçsuz bucaksız mavi… Papatyanın sarısı, gelinciğin kırmızısı, çıplak dalların üzerinde çekinerek açan çiçekler… Bahar yağmurunun ardından gelen ot kokusu, güneşin sıcaklığı, evinin verandasında oturuyormuşsun hissini veren o tatlı iç çekiş… Bahar!
* * *
Hasbelkader doğduğumuz dünyanın bu parçası, bize bu yaşam sevincini bol bol sunuyor. Sınırsız renk, sınırız kokusu olan bir avuç memleket. Radyoyu kısıyorum, bilgisayarı kapıyorum ve her anın tadını çıkarıyorum. Hiçbir şey bilmek istemiyorum. Kafa temizlensin, kuşların özgürlüğünü kıskanayım, sevdanın kanatlanmasını hissedeyim, bahardan biraz çalıp ruhuma koyayım! Bunları yapamayan mutsuzdur, yalnızdır, aydınlanmamıştır…
* * *
Hepsinin inadına memleketin bir ucundan diğer ucuna baharın tadını çıkaracağım. Yurdumda!
Coğrafi olarak bile neresi olduğunu belirtmek istemiyorum.
Nerede istersem olurum!
Beşparmağın eteklerindeyim. Denizin tuzu çam, harup, çalı kokularıyla karışıyor… Mesarya ovasındayım. Gözlerim uçsuz bucaksız yeşili görmeye doymuyor. Mağusa’dayım. Ayaklarım beyaz kuma batıp çıkıyor. Güneş ışığının denize sunduğu zümrütleri kapmak istiyorum. Lefkoşa’dayım. Surlar içinin her köşesi bir sürpriz saklıyor. Trodos’tayım. Beyaz manzarayı uğurluyorum. Limasol sahilindeyim. Kumun dibinde yürüyorum, gelip geçenlere karışıyorum. Zigi’deyim. Taze balık. Çocuklar uçurtma uçuruyorlar. Akama’dayım. Kayanın yarığından çıkan bol çiçekli tavşankulakları umudu yeniden canlandırıyor. Yeşil hattayım. Bir bulut baharın üzerini kapıyor. Aniden gökyüzü griye dönüyor. Karanlık. Sevdanın tatlı kanatlanışı amansız bir acıya dönüşüyor.
* * *
Koltuk severler, sayı severler, oran severler, iç ve dış çıkarlara meraklı olanlar; arabanıza binin ve Kıbrıs’ı bir turlayın. Tüm Kıbrıs’ı… Ve siz bilinçli olarak barikatlardan geçmeyenler… Çıkarın kravatları, takım elbiseleri... Sevdalanın...
Bırakınız anketleri, ölçüp biçmeleri. Politikayı, tartışmaları unutunuz. Aklınızı ve ruhunuzu serbest bırakınız. Serbest bırakınız ki yurdunuzun tadını çıkarıp keşfetsinler.
Kıbrıs’ı seviniz şimdi.
Sonra da gelip anlatın bakalım, bu memleket neden bölünmüş kalmalıdır.
Geri dönüp dinleyin bakalım, sınırsız bahaneler üretirken sesinizin yankısı ne kadar gülünçmüş öyle !
* (Bu makale 11 Mart 2017'de yazıldı. Bir yıl sonra anlamı aynı kaldı ve her şey daha da kötüye gitti.)
YENİDÜZEN için yazılan Yunanca özgün metinden çeviri: ÇAĞDAŞ POLİLİ
Άνοιξη…
Οι μυρωδιές, τα χρώματα, ο καθαρός ουρανός, το απέραντο γαλάζιο. Το κίτρινο της μαργαρίτας, το κόκκινο της παπαρούνας, οι ανθοί που δειλά εμφανίζονται στα γυμνά κλαδιά. Η οσμή του χορταριού μετά την ανοιξιάτικη μπόρα, η ζεστασιά του ήλιου, ο γλυκός αναστεναγμός που βγαίνει ασυναίσθητα σαν κάθεσαι στη βεράντα του σπιτιού σου. Άνοιξη!
* * *
Αυτή τη χαρά της ζωής, μας την προσφέρει απλόχερα τούτο το κομμάτι γης στο οποίο έλαχε να γεννηθούμε. Μια σταλιά τόπος με άπειρα χρώματα και αρώματα. Σβήνω το ραδιόφωνο, κλείνω τον υπολογιστή και απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Δεν θέλω να ξέρω τίποτε. Να καθαρίσει το μυαλό, να ζηλέψω την ελευθερία των πουλιών, να νιώσω το φτερούγισμα του έρωτα, να κλέψω λίγη από την άνοιξη, να την βάλω στην ψυχή μου! Κι όποιος δεν μπορεί να το κάνει, είναι απλά δυστυχισμένος, μόνος, βαθιά νυχτωμένος…
* * *
Και σε πείσμα όλων την άνοιξη τη χαίρομαι απ’ άκρη σ’ άκρη σε τούτο τον τόπο. Στην πατρίδα μου. Ούτε γεωγραφικά δεν θέλω πια να προσδιορίζω πού βρίσκομαι. Όπου θέλω βρίσκομαι! Είμαι στους πρόποδες του Πενταδακτύλου. Η αλμύρα της θάλασσας σμίγει με τη μυρωδιά του πεύκου, των χαρουπιών, των θάμνων. Είμαι στον κάμπο της Μεσαορίας και το μάτι μου δεν χορταίνει να βλέπει το ατέλειωτο πράσινο. Είμαι στην Αμμόχωστο και τα πόδια μου βουλιάζουν στην άσπρη αμμουδιά. Θέλω να αρπάξω τα σμαράγδια που χαρίζει το φως του ήλιου στη θάλασσα. Είμαι στη Λευκωσία. Κάθε γωνιά της εντός των τειχών, κρύβει και μια έκπληξη. Είμαι στο Τρόοδος και αποχαιρετώ το λευκό τοπίο. Είμαι στην παραλία της Λεμεσού. Περπατώ δίπλα στο κύμα, γίνομαι ένα με τους περαστικούς. Είμαι στο Ζύγι. Μυρίζει φρέσκο ψάρι. Τα παιδιά πετούν χαρταετούς. Είμαι στον Ακάμα. Το ολάνθιστο κυκλάμινο από τη σχισμή του βράχου μετενσαρκώνει την ελπίδα. Είμαι στην πράσινη γραμμή. Ένα σύννεφο σκεπάζει την άνοιξη. Ξαφνικά ο ουρανός γίνεται γκρίζος. Σκοτεινιά. Το γλυκό φτερούγισμα του έρωτα, μετατρέπεται σε αμείλικτο πόνο.
* * *
Εραστές της καρέκλας, των αριθμών, των ποσοστών, των εντός και εκτός αλλότριων συμφερόντων, μπείτε στο αυτοκίνητο και κάντε το γύρο της Κύπρου. Ολόκληρης. Κι εσείς που συνειδησιακά δεν περνάτε τα οδοφράγματα. Βγάλτε τις γραβάτες, τα κουστούμια και ερωτευτείτε. Αφήστε τις δημοσκοπήσεις, τις μετρήσεις, ξεχάστε την πολιτική, τις συζητήσεις. Αφήστε το μυαλό και την ψυχή σας ελεύθερα να απολαύσουν και ανακαλύψτε την πατρίδα σας. Αγαπήστε την Κύπρο. Και μετά, ελάτε πίσω να μου εξηγήσετε πάλι γιατί αυτός ο τόπος πρέπει να μείνει διαιρεμένος. Ελάτε πίσω και ακούστε πόσο γελοία είναι πια η ηχώ της φωνής σας, την ώρα που δίνει τις αστείρευτες δικαιολογίες.
*(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στις 11 Μαρτίου 2017. Ένα χρόνο μετά, παραμένει επίκαιρο.)