Neriman Cahit
Öğretmenlik hayatımın çoğu köylerde geçti… Takma isimlerle de olsa (çünkü Hükümet memurlarının yazı yazması yasaktı), ben yazmayı sürdürdüm. Ve aslında, ceza niyetine gönderilmiş olsa da… Ben, insanımızı tanıdım uzak köylerde…
Yüzlerce yıldan beri, ‘bir lokma bir hırka’ felsefesiyle… İçlerindeki onca ‘acıyı ve fırtınayı’ bağlamaya çalışan… Duyarlılıklarını suçmuş gibi saklayan… Yaşamın getirdiği hiçbir şeye, karşı çıkmayan…
İletişimsizliği, bireysel savaşımın gelgitlerini göğüslemek için, hüznün, soylu sessizliğine sarılan insanlarımızı…
Keşke, zamanım olsa da bunları toparlayabilsem!
Dünün ve bugünün anılarını – aslında, gerçeklerimizi – bir arada, bir ‘belgesel yapıta’ dönüştürebilsem…
***
Neler miydi bunlar:
Gelenek ve göreneklerimiz, masallar, fıkralar ve söylencelerimiz… Eski düğünler, tiyatro, sinema, giyim kuşamlarımız, şarkı, türkü, mesel ve manilerimiz…
Kişilerimiz ve kişiliğimiz… Ve, umutlarımız, beklentilerimiz… Ve, İngiliz Yönetimi’ne direnişimiz !..
Ve de, öncü kadın ve erkeklerimiz…
Ve… fotoğrafları…
***
Bir başka arzum ve özlemim: Kıbrıs’ı ikiye ayıran çatışmalarda – o zamanın hükmünde – “İki Toplumlu Kadın Örgüt ve Çalışmalarında, bir öğretmen, bir eylemci, bir kadın ve anne olarak” yaşadıklarımı yazmak…
***
Tabii, yapamayacağım ama yapmayı çok özlediğim bir konu da: Kitle İletişim Araçlarının, “Üçüncü Dünya Ülkeleri Üzerinde Kurduğu İdeolojik Egemenliği ve Yayılma Politikalarını Gerçekleştirmede Rolünü – verilere dayanarak – Ortaya koymak…
Bu konuda, gelişmiş Kapitalist ülkelerin, yönetici sınıflarının, kendi ekonomik çıkarları doğrultusunda ‘medyayı yönlendirdikleri’ de bir gerçek!
Çözüm mü…
Çözümü, egemen düzendeki değişikliklerin, dünya pazarlarının kontrolünde, egemenlik ilişkilerinde ve pazarın yapısında, “önemli, devrimci değişiklikler.”.. ki,
Bunların, bu yapıyı kesin olarak değiştirebileceğini söylüyor uzmanlar…
***
Yazamayacağımı bile bile tüm bunların üzerinde niye mi duruyorum… Hem de ciddi ciddi! Tabii ki, yazmaya çalışacağım ama… Adı: Üniversiteler Ülkesi’ne çıkmış ülkemizde… Belki, ‘öğretim görevlisi ya da öğrenci’ + yazarlarımızdan birileri çıkabilir ve yazar… diye…
Bir umut işte…
Ve, bir de son cümle:
Çoğu kez, bir yazarın, ilk ustası: “Kendi Çocukluğu +annesi + yaşadığı köy, kent ve halkıdır…” Artısı olarak da yazılması umudu…
***
Bir inancımla bitireyim: İnsanlar, düşünce üretirken, hatalar yapabilirler… Ama, kişilere saldırmak yerine, düşüncelerinin / duygularının gelişimine katkı koymaları gerek…
PARANTEZ
Kadından Başbakan…
Olur mu, olmaz mı…
Başarır mı başarmaz mı…
Olur ya… olur…
Önemli olan ne kadın ne de erkek olmak…
İnsan olmak
İNSAN…
***
Ve oluyor…
Ve olacak da…