Neriman CAHİT
Bazan okumak ya da yazmaktan sıkıldığım zamanlarda, kendime – gönlümce – bir tatil veriyorum…
Bu, benim kendime verdiğim: “En güzel ve özel bir armağan…” oluyor. Bazan da uzun uzun düşünmek…
Geçmişimi unutmamak için…
Birinin eleştirisine gerek kalmadan böylesi durumlarda kendi kendimi ‘ben’ eleştiriyorum: “İnsan Serüveni’nin (60) yıllık işçisi olarak…”
(60) yılın kendimce muhasebesini yaptığımda… Bu sürecin hesabını vermeye çalıştığımda, fark ediyorum ki: “Bu – aslında – kendi kendimle yaptığım bir yarış. Engebeli bir parkur… Donanım ve dayanıklılık isteyen bir uzun yol koşusu…”
***
Üstelik önünüze nelerin, hangi engellerin çıkacağını bilmediğiniz… Ve her seferinde, ilk defa koşuyormuş gibi… Koştuğunuz…
“Yazdıklarımın arkasında hesabı verilmiş bir ömür var…
Ve sadece toplumuma değil… Dünyaya olan borcumu da ödüyorum…”
***
Ömrümce, üç önemli işim oldu: “SEVMEK… ÜRETMEK… VE İNSAN ONURU İÇİN SAVAŞMAK…
Para ile satın alınabilecekler konusunda hep yoksul… Para ile satın alınamayacaklar konusunda hep: ZENGİN – VARSIL oldum…”
***
Gittikçe artan yoğun bir ilgi ile: “Doğu Mistizmi ve Felsefesini” okuyorum: “Ben, kimim, nereye aidim? Doğulu mu yoksa Batılı mıyım? Gerçekten ben, düşündüğüm “BEN” miyim?..
Galiba ne değilsem oyum!..
Ve, masallara yeniden koşmak geliyor içimden…
Zeytin düşmüş yeniden, çocukluğumun koynuna…
Zen, Budist ve Yunus bir gülüşle ezberliyorum sıkıntıyı… Ama…
Işığın da – bazen – bir KEDERİ oluyor…
Siz de duyuyor musunuz?
***
Mitolojiye göre: İnsanlar durmadan kendi parçalarını arar dururlarmış. Sanıyorum ben, kalem ve kağıtla bu arayışı sürdürüyorum…
KİMBİLİR…
-------------------------------------------------------------------
Y i t i k K i m l i k
Ve,
kadın olduğum içindir
çektiğim bunca acı
çocuklarım,
kocam
ve babam adına
utanıyorum..
Doğada,
erkeğimle
bir dişi tay kadar
özgürdüm..
Ne ki,
araya,
mal girdi, mülk girdi
para girdi
ben de metalaştım,
her şeyimi yitirdim..
O gün, bugündür
hep,
yitik kimlikle
yaşıyorum..
Neriman CAHİT