Her şey birdenbire oldu.
Kız birdenbire, oğlan birdenbire;
Yollar, kırlar, kediler, insanlar...
Aşk birdenbire oldu,
Sevinç birdenbire
Orhan Veli Kanık
Ayrılık birdenbire…
Gidiyorum dedi, gitti.
Arkasından koşmak mı gerekirdi,
Geri dön diye yalvarmak mı?
Giden döner mi?
Dönse her şey baştan başlar mı?
Başlasa aynı şeyler yaşanır mı?
Gider mi yine giden?
Dönüşü muhteşem mi olur, sonra yeniden?
Gitmelerin, dönmelerin sayısı kaçar mı, kısır bir döngüde?
Murathan Mungan haklı mı yoksa?
Kalan mıdır esas terk eden?
Giden de o yüzden mi gitmiştir zaten?
Bir bar flozofu söylemiş, bir gün balkonda otururken, birden her şeyi anlayacaksın…
Mantıklı gelmeye başlayacak her şey, birden.
Gözümün önündekini nasıl göremedim diye dövüneceksin.
O kadar basit, o kadar açık.
Çıplak duracak gerçekler önünde, çırılçıplak.
Batacak hatıralar her bir yanına, kanatacak.
İçin dağlanırken akşam saatlerinde nasıl diyeceksin, neden?
Bilemeyeceksin…
Giden gitmiştir, hikaye bitmiştir.
Birdenbire.
Gökyüzü gibi,
Gün ışığı gibi,
Aşk gibi,
Birdenbire…