“Ülke yönetimindeki liyakatsizlik, düzensizlik, sevgisizlik yorgun, kalbi kırgın halkın hayatını çalıyor! Emek hırsızlıkları, duygu hırsızlıkları, zaman hırsızlıkları insanı yoksullaştırıyor. İnsanı önce insana, sonra doğup büyüdüğü ülkesine yabancılaştırıyor.”
Bir gencin düşünceleri bunlar, aslında çığlığı... “Bir Umut Çığlığı” diyor zaten Nazenin Miroğlu... Tabella’daki yazısını okurken yutkunuyorum.
Biliyorum, bu ülkede yönetmek iddiasıyla bir makama yapışan ya da onca hiçliğe rağmen kendi rolünü oynayanların, çoğunlukla gözleri kör, kulakları sağırdır. Umudunu tüketiyorlar bir kuşağın daha... Işıksız bir gelecek seriyorlar, yurtsever çocukların kucaklarına... O doymak bilmez hırsları, tatmin olmaz egoları, bencillik ve eşitsizlik üzerinden kabaran iştahları, haksız kazançla büyüttükleri konforları ve bir toplumu tutsaklaştıran kafalarıyla...
Evet evet...
“İnsanı önce insana, sonra doğup büyüdüğü ülkesine yabancılaştırıyorlar.”
* * *
“Sömürge”nin anlamını bilir misiniz? Kelime kelime ne yazıyor sözlükte...
“Bir devletin kendi ülkesinin sınırları dışında egemenlik kurarak yönettiği ekonomik veya siyasal çıkarlar sağladığı ülke...”
“Yabancı bir devletçe kendi çıkarları doğrultusunda yönetilen yarı bağımsız ya da bağımsız ülke...”
Türk Dil Kurumu tanımlıyor!
* * *
Kelimesi kelimesine tam da yaşadıklarımız değil mi anlatılan?
Şimdi sorarım size, bu tanımın neresine uymuyoruz? İstediğimiz kadar inkar edelim, yaşamsal her kararda uzaktan yönetiliyoruz. Kendi sınırlarımız dışında!
* * *
“Suçun hepsi başkasında” gibi bir iddiam yok. Çünkü çok sevdik bu kukla sahnesini... Öptük de alnımıza koyduk bu yalan düzeni... Yüzüne tükürmekten kaçtık riyakarlığın... Batalıkla değil börtü böcekle uğraştık...
Sevdik ama sevmesek ne olacak ki?
Çünkü Kıbrıs mini minnacık bir ülkedir ve büyük güçler karşısında çok sınırlıdır hareket kabiliyeti... İtiraz etsek, bir yere kadar... Çok büyük bedeller ödemedikçe, değişmez bu düzen kolay kolay...
Yürek birliği ister başkaldırmak...
Cesaret ister...
Bilinç ister bilinç...
* * *
“Geleceğini bu topraklarda gören, kendini bu toplumun bir parçası olarak hisseden, bu ülkede söz sahibi olan, hukuksuzluğun normalleşmesini ve kimliksizleşmeyi reddeden tüm insanlar bir araya gelmeliler, farklılıklarıyla bütünleşmeliler! Bir umut çığlığıdır bu…”
* * *
Umarım bu çığlıklar yerini bulur...
Çoğalır...
Yarınlarımız olur...