Bir bilgeye sormuşlar:
- Efendim, dünyada en çok kimi seversiniz?
- Terzimi severim, diye cevap vermiş.
Soruyu soranlar şaşırmışlar:
- Aman üstad, dünyada sevecek o kadar çok kimse varken terzi de kim oluyor? O da nereden çıktı? Neden terzi?
Bilge, bu soruya şöyle cevap vermiş:
- Dostlarım, evet ben terzimi severim. Çünkü ona her gittiğimde, benim ölçümü yeniden alır. Ama ötekiler öyle değildir. Bir kez benim hakkımda karar verirler, ölünceye kadar da, beni hep aynı gözle görürler.
**
Bir bilgeye sormuşlar:
- Bir insanın zekasını nereden anlarsınız?
- Konuşmasından.
- Ya hiç konuşmazsa?
- O kadar akıllı insan yoktur ki!..
**
Bir bilgeye nasıl bu kadar doğru kararlar alabildiğini sormuşlar. - Deneyim, demiş.
- O deneyimi nasıl kazandın? diye sormuşlar...
- Hatalarımla, demiş.
**
Bir bilgeye “Nasıl insan oluruz?” diye sormuşlar.
“Üç adım atlama” gibi bir cevap vermiş bilge kişi:
- Önce sana kötülük yapanlara kötülük düşünmemen gelir,
İnsanlığa attığın ilk adım budur. Sana kötülük yapanlara iyilik yapabildiğin an ise ikinci büyük adımı atar ve hakiki insan olmaya başlarsın. Nihayet, sana iyilik yapanla kötülük yapan arasında bir fark hissetmeyecek hale geldiğin zaman insan olursun!..
**
Bir bilgeye sormuşlar, “dünyada en güzel şey ne?” diye...
- Sevmek, demiş...
- Peki sonra?
- Sevilmek, demiş...
- Peki neden sevmek sevilmekten önce geliyor? demişler...
O da demiş ki,
- İnsan sevdiğine sevildiğinden daha çok emindir...
**
Bir bilgeye sormuşlar:
- İnsan neden dilek diler?
- İnsan gerçekleşmesi için diler, ama bilmez ki gerçekleştirmek için dilemek gerek.
**
Bir bilgeye sormuşlar:
- En mutlu insan kimdir?
- Dağdaki çobandır, demiş.
- Neden?
- Çünkü, demiş, insan bildikleriyle yaşar. Onun bildikleri koyunları ve çevresiyle sınırlı... Kendisini mutsuz edecek veya kafasını karıştıracak fazla bir bilgiye sahip değil...
**
Bir bilgeye sormuşlar:
- Efendim canınız ne istiyor?
Bilge cevaplamış:
- Canım hiçbir şey istememeyi istiyor... Ve devam etmiş:
- Bu ruh halinin adı gönül yorgunluğudur.