“Devlet Hastanesi’nde yangın var”…
Herhalde hastanesi ağır aksak hizmet veren bir toplum için en acı haberlerden biridir…
Bu haberle sarsıldık dün.
Habercilik refleksiyle hemen olay yerine koştum.
Aracımı park yerine bırakıp koşarak acil servise doğru yaklaştım.
Uzun zamandır izlediğim en acı, en korkulu ve en panik anları yaşadım.
Korkunç bir panik havası vardı.
Hastanenin ana girişinden hastalar tahliye ediliyor, onlarca ambulansın sesi bir birine karışıyor, itfaiyenin sesleri ve gürültüsü her yere yayılıyordu.
Kara dumanlar göğe yükseliyor, keskin koku nefes almayı zorlaştırıyordu.
***
Yaşlı insanlarımızı izledim, o sedyelerin üzerinde, çaresiz bakışları hafızama kazındı.
Bebekler…
Yeni doğan bebekler beyaz beyaz çarşaflara sarılı hemşirelerin kucağında çıkarıldı.
Saatlerce süren bir telaş, bir çaba, bir koşuşturma…
20 yıllık meslek hayatımda ilk kez protokolün basın toplantısını yarıp dağıtan bir sağlık görevlisini izledim.
Cumhurbaşkanı ve bazı hükümet yetkilileri “basına açıklama” derdindeyken o “çekilin, açılın, yolu açın” diyerek bütün protokolü hastanenin girişinden uzaklaştırdı.
Çünkü hastaları alacaktı, zamanla yarışması gerekiyordu, yapması gerekiyordu.
Ve başardı da…
Siyasileri girişten uzaklaştırarak yolu açtı…
Çok ama çok duygulandıran bir manzaraydı…
Bu olayda kahraman arıyorsanız eğer, bu kahraman hemşirelerdir…
Bu kahraman sağlık çalışanlarıdır, doktorlardır, itfaiye görevlileridir, askerlerdir...
Gözlerimle gördüm, kendi kendilerine organize oldular…
İnanın ki krizi yöneten kimse yoktu, her şey doğaçlama gelişti.
Hastanenin önündeki işbirliği, güç birliği görüntüsü de duygulandırıyordu.
Özel hastanelerin hemşireleri, doktorları da olağanüstü çalıştı, ambulanslardan iner inmez olaya daldılar…
Doktorların bir birine sarılıp ağlaması, kucakta taşınan yeni doğan bebekler, askerlerin bina önüne sıra sıra dizilip durması…
Hepsi hafızalara kazınacak cinsten…
***
Güne dair eleştirilecek durum var mı, elbette vardır ancak bunu konuşmanın ne zamanıdır, ne de günü…
Ancak hastanede olağanüstü olaylara müdahale edebilecek bir ekibe ihtiyaç olduğu kesin, çok daha organize olmak, hazırlıklı olmak elzem, keza enformasyon eksikliği, bunları daha sonra konuşacağız…
Büyük bir felaket yaşadık.
2 yurttaşımız can verdi.
Zaten eksik aksak olan, yetersiz kalan hastanemizin çok önemli bölümleri kül oldu.
“Yenisi” yapılır mı diye tartışırken “eskisini” kaybedecek duruma geliyoruz, ne acı…
Hayat acı tecrübelerini dayatıyor bu topluma…
Çok acı deneyimler…
Üstesinden gelebilir miyiz?
Gelmek zorundayız…
Mutlaka…
Geleceğiz…
Hastanenin önündeki duygu seli ve çaba buna inanmamı sağlıyor.
Hepimize geçmiş olsun…