Kıbrıs’ta Cezalandırılmamış Suçlar
POLİTİS gazetesi, Temmuz ayının ortalarında “Kıbrıs’ta Cezalandırılmamış Suçlar” başlığıyla geçmişe dokunan bir yazı dizisi başlattı.
Bu coğrafyada cezalandırılmayan suçlar yalnızca bir tarafın diğer tarafa karşı işlediği suçlardır. Üstelik bunlar basit suçlardan ibaret değildir.
Çok fazla kanla boyanmış, insanlık dışı ve inanılmaz suçlardır…
Bırakınız bu suçları işleyenlerin adalet yoluna girmelerini; ne acıdır yaptıkları ile övünebiliyorlar.
* * *
Coğrafyamızda adalet gerçekten garip şey!
Fakat en garibi de suçlara ilişkin var olan zihniyet.
Bazı kişiler –sanırım her iki tarafta da vardır – kendi mağduriyetlerini çok güçlü olarak öne çıkarırken, suçlarını görmezden geliyor.
Kendilerine dair suçlar yaşanmamış gibi davranıyor, hatta bu gerçekliklerin varlığını dahi inkar ediyor.
“Neden yaraları yeniden açıyorsunuz?” sık sık maruz kaldığım bir sorudur.
Geçmişte yaşananların üzerinin örtülmesini isteyenler vardır.
Oysa sorunun yanıt basittir.
Tarihsel gerçek için!
Nihayet Kıbrıs sorununu doğrudan anlamak için… Bir tarafın diğerine karşı olan korkusunu anlamak için… Aramızdaki nefret ve ayrılığa katkı koyan hatalarımızı kabullenerek, bu hataların tekrarlanmaması adına yapılabilecekleri görmek için…
* * *
Oysa biz saklanmayı severiz. Bir de yalnızca mağdur olduğumuz durumlarda ortaya çıkmayı... Her iki tarafta da… Neyse ki işbirliği yaptığım ve çalıştığım gazetelerde bu durum söz konusu değildir. Öyle olsaydı kendimi gerçekten çok, ama çok baskı altında hissederdim…
Tabii, POLİTİS gazetesinin günlerdir yaptığı (ve halen süren) geniş çaplı yayınlar, internet sitesindeki verilere göre çok iyi bir okunma düzeyine ulaştıysa da herhangi bir kamusal tartışmaya, sorgulamaya hatta bir zıtlaşmaya bile yol açmadı.
Yani okuduğumuz, anladığımız (en azından çoğumuzun anladığı) ama konuyu açmak istemediğimiz sonucuna varabiliriz.
Eğer yayında sözü geçen suç Kıbrıslı Rumlara karşı işlenmişse daha çok yankı uyandırıyor.
Kıbrıslı Türklere karşı işlenmiş bir suç varsa, bu kez bildik nitelemeler ve tehditler devreye giriyor.
“Hainler”, “Utanmazlar” ve yazmaya utandığım diğer nitelemeler gibi…
Vücut bütünlüğümüze kasteden tehditler de gelmiyor değil…
Elbette bu yönde suç duyurusu yapıldı ve araştırmalar da başlatıldı.
Doğrusu, kişisel olarak böylesi tehdit ya da nitelendirmeler pek umurumda değil.
* * *
“Kıbrıs’ta Cezalandırılmamış Suçlar” yazı dizisinin Kıbrıs Türk basını tarafından nasıl karşılandığına dair bir fikrim yoktur.
Mağdurların Kıbrıslı Türklerin olduğu yazıların internet sitelerinde tekrar tekrar yayınlandıklarını gördüm…
Ayrıca çok saygı duyduğum birinden de mesaj aldım.
Bu kişi, yazı dizisine konu olan kişinin babası olduğunu anlattı.
Yayına karşı çıkmadı, yalanlamadı, aksine gerçek olayları yazdığımızı belirtti.
Fakat çok acı çektiğini anlattı ve bu yayından sonra günlük hayatının da etkilediğini hissettim.
Günlerce bunu düşündüm.
O nedenle, çirkin anılarını canlandırdığımız herkesten özür diliyorum.
Çünkü bu insanlar, omuzlarında ağırlıkla bir kez daha bir yokuşu tırmanmak zorunda kalıyorlar.
Bir kez daha ve yeniden acı çekmeye çağrılıyorlar…
Bu kişilerden, sadece bu kişilerden özür diliyorum.
Amaç acının burada durmasıdır!
YENİDÜZEN için yazılmış Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili
Τα ατιμώρητα εγκλήματα στην Κύπρο
Η εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΗΣ» από τα μέσα Ιουλίου ξεκίνησε τη δημοσίευση θεμάτων σε καθημερινή βάση, κάτω από τον γενικό τίτλο «Ατιμώρητα Εγκλήματα στην Κύπρο». Και όπως αντιλαμβάνεστε, τα μόνα ατιμώρητα εγκλήματα σε αυτό τον τόπο, είναι αυτά που διαπράξαμε η μία πλευρά εναντίον της άλλης. Και δεν ήταν απλά εγκλήματα. Ήταν εγκλήματα βαμμένα με πολύ αίμα, εγκλήματα σοκαριστικά, απάνθρωπα και απίστευτης βαρβαρότητας.
Και όχι μόνο δεν πήραν ποτέ το δρόμο της δικαιοσύνης, αλλά και οι συντελεστές αυτών των εγκλημάτων μπορούσαν ή και μπορούν ακόμη σε κάποιες περιπτώσεις να καυχώνται γι’ αυτά. Περίεργο πράγμα η δικαιοσύνη σε αυτό τον τόπο!
Το πιο περίεργο είναι όμως η αντίληψη που υπάρχει για τα ίδια τα εγκλήματα. Έχουν κάποιοι -νομίζω και στις δύο πλευρές-, την τάση να ενισχύουν αυτά στα οποία ήταν θύματα. Τα άλλα στα οποία υπήρξαν θύτες, τα αγνοούν, κάνουν ότι δεν έγιναν ή ακόμη χειρότερα, δεν ξέρουν καν ότι έχουν συμβεί.
Λαμβάνω συχνά το ερώτημα «γιατί ανοίγετε πληγές;», θεωρώντας προφανώς ότι καλά είναι εκεί που βρίσκονται κρυμμένα όσα έγιναν στο παρελθόν. Η απάντηση είναι απλή. Για την ιστορική αλήθεια. Για την κατανόηση επιτέλους όχι μόνο του ίδιου του Κυπριακού προβλήματος, αλλά και των φόβων της μιας πλευράς έναντι της άλλης. Και αφού αποδεχθούμε και παραδεχθούμε και τα δικά μας λάθη που συνέτειναν στο μεταξύ μας μίσος και διαχωρισμό, να δούμε τι θα κάνουμε παραπέρα για να μην επαναληφθούν.
Μας αρέσει πάντως να κρυβόμαστε. Και μας αρέσει ακόμη περισσότερο να εμφανιζόμαστε ως τα μόνα θύματα. Εκατέρωθεν. Ευτυχώς αυτό, δεν συμβαίνει στις εφημερίδες με τις οποίες συνεργάζομαι και στις δύο πλευρές, διαφορετικά θα ένιωθα πραγματικά πολύ, μα πάρα πολύ καταπιεσμένη.
Όμως η ευρύτερη ανταπόκριση που είχαν τα θέματα τα οποία παρουσίασε όλες αυτές τις μέρες (και συνεχίζει να παρουσιάζει) ο «ΠΟΛΙΤΗΣ» αν και πολύ καλή σε επίπεδο αναγνωσιμότητας, όπως δείχνουν οι μετρήσεις της ιστοσελίδας, δεν έφεραν δημόσια συζήτηση, προβληματισμό, ή έστω αντιπαραθέσεις. Συμπεραίνουμε δηλαδή, ότι διαβάζουμε, καταλαβαίνουμε (τουλάχιστον οι περισσότεροι), αλλά δεν θέλουμε να ανοίξουμε το θέμα.
Εννοείται πως αν το έγκλημα στο οποίο έκανε αναφορά το δημοσίευμα ήταν σε βάρος Ελληνοκυπρίων, τότε είχε ακόμη μεγαλύτερη απήχηση σε αναγνωσιμότητα και σε κυκλοφορία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν το έγκλημα στο οποίο έκανε αναφορά το δημοσίευμα ήταν σε βάρος Τουρκοκυπρίων, τότε εμφανίζονταν και τα γνωστά επίθετα «προδότες», «Τούρκοι», «αλήτες» και άλλα που ντρέπομαι να γράψω. Υπήρξαν και απειλές για τη σωματική μας ακεραιότητα, οι οποίες καταγγέλθηκαν και πήραν το δρόμο της διερεύνησης. Προσωπικά όμως, αυτές, όπως και τα επίθετα με αφήνουν παγερά αδιάφορη.
Δεν έχω άποψη για το πώς αντικρίστηκαν τα «Ατιμώρητα Εγκλήματα στην Κύπρο» του «ΠΟΛΙΤΗ» από τον τουρκοκυπριακό Τύπο. Είδα να αναπαράγεται πολύ ένα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο οποίο θύματα ήταν Τουρκοκύπριοι. Γι’ αυτό το θέμα πήρα ένα μήνυμα από κάποιον τον οποίο σέβομαι και εκτιμώ, ο οποίος μου είπε ότι το δημοσίευμα αναφερόταν και στον πατέρα του. Δεν διαμαρτυρήθηκε για τη δημοσίευση, αντιθέτως είπε πως γράψαμε τα πραγματικά γεγονότα. Είδα όμως πόσο πολύ πονούσε και πώς αυτά που διάβασε του διατάραξαν τη ροή της καθημερινότητάς του. Δεν ξέρω για πόσες μέρες το σκεφτόταν. Εγώ πάντως τον σκεφτόμουν μέρες πολλές μετά από το μήνυμα.
Σε αυτόν και σε όλους όσους ξυπνήσαμε μνήμες άσχημες ζητώ συγγνώμη. Γιατί για άλλη μια φορά αυτοί καλούνται να σηκώσουν το βάρος στην ανηφόρα. Γιατί για άλλη μια φορά αυτοί οι ίδιοι καλούνται να πονέσουν πάλι. Σε αυτούς και μόνο αυτούς, συγγνώμη. Ο στόχος είναι να σταματήσει ο πόνος εδώ!