Onlar kalbin yolunu buldular
Romantik hikâye yazma hususunda pek yetenekli değilim… Buna rağmen bugün bu köşeyi bir çifte ayırmak istiyorum. Bu çifti ne apayrı ne de özel, ne öncü bir çift, ne de devrimci olarak adlandıracağım. Bu çiftin biri Kıbrıslı Rum, diğeri Kıbrıslı Türk. Tanıştılar, aşık oldular, evlendiler ve birlikte yaşıyorlar.
Bu kişiler tanıdığım tek “iki toplumlu” çift değildir. Kaldı ki 2003 yılından sonra Kıbrıs’taki yaşama Kıbrıslı Rumlar ile Kıbrıslı Türklerin aşklarının da dâhil olacağı kesindi. Bu olgu, barikatların açılmasının ardından bu yurtta yaşayan insanların yeniden karışmasının en doğal sonucudur. Fakat bu çift, kafamdaki “öteki toplumdan biriyle birlikte yaşamak” hakkındaki kişisel algımı yıktı geçti. Kişisel algımı kısaca belirtecek olursam; öteki toplumdan biriyle yaşamak zordu, bunu yapmak çok büyük bir cüret ve cesaret gerektirirdi, iki kişiden birinin zorunlu olarak yaşam biçimini kökten değişmesi gerekirdi, akrabalara acı veren bir süreç olurdu ve arkadaşların azalmasına da yol açardı.
Hal böyleyken, denk geldi ve bu çiftten yaşamlarına ait bazı ayrıntıları öğrendim. Nasıl tanıştıklarını, birlikte yaşamaya nasıl karar verdiklerini ve toplum ve kendi çevreleriyle nasıl baş ettiklerini benimle paylaştılar.
* * *
Günümüzde pek çok çiftin tanıştığı gibi oldu. Buluştular, konuştular, çıktılar, bir kez daha, bir kez daha çıktılar. Baş başa çıktılar, arkadaşlarıyla çıktılar… Aşık oldular, birlikte yaşadılar, evlendiler, Ay Demet barikatının yakınlarında bir yerde yaşıyorlar. Barikatın hangi tarafında kaldıklarını belirtmenin herhangi bir önemi ve gereği gerçekten yok.
Her ikisi de çalışıyor ve bazen günde beş defadan fazla barikatları geçebiliyorlar. Bunu bir eziyet olarak değil artık günlük hayatlarının tatsız bir parçası olarak görüyorlar. Her ikisinin de arkadaşlarının azaldığını kesinlikle söyleyemeyiz. Bilakis, iki kişinin hayatlarını birleştirdikleri zaman genelde olduğu gibi arkadaşları çoğaldı.
Her ikisi de diğer toplumdan kişilerle yeni arkadaşlıklar da kurdular.
Buraya kadar, idealleştirilmiş şekilde olsa da kafamda bir görüntü oluşturabilirdim. Bunu tahayyül edip kabullenecek durumdaydım. Bu bağlamda, daha provokatif görünmek adına kendilerine bu ilişkiye taş koyabileceğine emin olduğum unsurlarla ilgili sorular sorayım dedim: “Peki ya aileler? Akrabalar? Çevreniz? Bu işi nasıl karşıladılar? İtiraz etmediler mi?”
İtiraf etmeliyim ki, her ikisinden de duyduğum net “hayır” yanıtı beni şaşırttı. Şaşkınım ama bu çiftin sadece şanslı olduğunu düşünüyorum. Bunun genel ya da yerleşik bir düşünce olduğunu sanmıyorum hatta şimdi aklıma takılmışken belki tanıdığım diğer karma çiftlere çevrelerinin evliliklerini nasıl karşıladıklarını sorarım
ve merakımı gideririm.
* * *
Zaten aklımdaki cevapları almıyorken dedim ki durumu daha da zorlaştırayım ve kendilerine farazi bir soru sorayım:
- “Peki çocuk yaptığınız zaman?
Bir yandan bu çocuğun vaftiz edilmesini ve öte yandan bu çocuğun sünnet edilmesini istemeyecekler mi?
Peki ne isim koyacaksınız? Yunanca mı Türkçe mi?”
- “Ne vaftiz edeceğiz, ne de sünnet edeceğiz. Hangi ismi istersek de koyacağız.”
* * *
Evet, bu çiftin yaptıklarını bir devrim olarak isimlendirmiyorum. Ne gerçek dışı ne de imkânsız… Seviyorlar. Hepsi bu. Kendilerine ilişkin yapacağım tek tanım, “rocktur”.
Bu insanlar sadece “rock” yapıyorlar. Bu çiftle tanışıp görüşürseniz belki yaptığım tanım daha iyi anlaşılacaktır. Bu konuda görüşüme güvenebilirsiniz.
Sonuçta her şey sandığımızdan daha kolay oluyor.
Bu da beraber var olmayı zor görenler için bir mesaj olsun.
Beraber var olmak biraz iyi niyet, biraz rock tavrı ve kesinlikle aşk ister.
YENİDÜZEN için yazılmış Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili
"Βρήκαν τον δρόμο της καρδιάς τους"
Δεν έχω ιδιαίτερες ικανότητες στη συγγραφή ρομαντικών ιστοριών, αλλά σήμερα θέλω να αφιερώσω τη στήλη σε ένα ζευγάρι, το οποίο δεν θα ονομάσω ούτε ξεχωριστό, ούτε ιδιαίτερο, ούτε σπάνιο, ούτε πρωτοποριακό, ούτε επαναστατικό. Εκείνος είναι Ελληνοκύπριος, εκείνη Τουρκοκύπρια, γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και ζουν μαζί.
Δεν είναι το μόνο «δικοινοτικό» ζευγάρι που ξέρω. Άλλωστε η ζωή στην Κύπρο μετά το 2003 δεν θα μπορούσε παρά να συμπεριλάβει και τον έρωτα ανάμεσα σε Ε/κ και Τ/κ, ως φυσικότατο αποτέλεσμα της επαναπρόσμιξης των ανθρώπων αυτού του τόπου μετά τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων.
Αυτό όμως το συγκεκριμένο ζευγάρι, κατέρριψε την προσωπική αντίληψη που είχα γύρω από το θέμα «συμβίωση με άνθρωπο από την άλλη κοινότητα», η οποία συνοψίζεται στο ότι το εγχείρημα αυτό είναι δύσκολο, θέλει πολλή τόλμη και θάρρος για να το κάνεις, ότι ένας από τους δύο αναγκαστικά θα αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής του, ότι είναι μια διαδικασία η οποία θα προκαλέσει πόνο σε συγγενείς και θα κοστίσει σε απώλειες φίλων.
Έτυχε λοιπόν, να μάθω από τους ίδιους κάποιες λεπτομέρειες της ζωής τους. Πώς γνωρίστηκαν, πώς αποφάσισαν να συμβιώσουν και πώς τους αντιμετωπίζει οι κοινωνικός περίγυρος.
Γνωρίστηκαν όπως γνωρίζονται πλέον αρκετά σύγχρονα ζευγάρια. Μέσω ίντερνετ. Συναντήθηκαν, μίλησαν, βγήκαν, ξαναβγήκαν έξω, μόνοι, με παρέες. Αγαπήθηκαν, συμβίωσαν, παντρεύτηκαν, ζουν μαζί κάπου κοντά στο οδόφραγμα Αγίου Δομετίου και ειλικρινά δεν έχει καμία σημασία να αναφέρω σε ποια από τις δύο πλευρές διαμένουν.
Εργάζονται και οι δύο και περνούν το οδόφραγμα μπορεί μέχρι και πέντε φορές τη μέρα χωρίς να θεωρούν ότι αποτελεί ταλαιπωρία, αφού έχουν απλώς συμπεριλάβει τη διαδικασία αυτή στην καθημερινότητά τους.
Οι φίλοι τους κάθε άλλο παρά μειώθηκαν. Αντιθέτως αυξήθηκαν, όπως συμβαίνει συνήθως όταν δύο άνθρωποι ενώνουν τις ζωές τους. Εκείνος απέκτησε και Τουρκοκύπριους φίλους και εκείνη απέκτησε και Ελληνοκύπριους φίλους.
Μέχρι εδώ, αν και εξιδανικευμένο, θα μπορούσα να το σχηματίσω ως εικόνα στο μυαλό μου, να το σκεφτώ και να το αποδεχτώ. Είπα λοιπόν να φανώ λίγο πιο αδιάκριτη και να τους ρωτήσω αυτό που ήμουν σίγουρη πως θα αποτελούσε εμπόδιο σε αυτή τη σχέση. «Και οι γονείς; Οι συγγενείς; Ο κοινωνικός περίγυρος; Πώς το αντιμετώπισαν; Δεν έφεραν ενστάσεις;».
Ομολογώ πως το κοφτό «όχι» που άκουσα και από τους δύο με εξέπληξε. Αν και πιστεύω ότι αυτό το ζευγάρι είναι απλά τυχερό. Δεν νομίζω αυτός να είναι ο κανόνας, και τώρα που πήρα φόρα, ίσως ρωτήσω και τα υπόλοιπα μικτά ζευγάρια που ξέρω για το πώς τους αντιμετωπίζει ο περίγυρός τους, για να μου λυθεί η απορία.
Αφού έπεσα έξω σε όλα, είπα να δυσκολέψω ακόμα πιο πολύ την κατάσταση και να τους θέσω ένα υποθετικό ερώτημα:
- «Και όταν κάνετε παιδί; Δεν θα θέλουν οι μεν να βαφτιστεί Χριστιανός και οι δε να κάνει περιτομή; Και τι όνομα θα του δώσετε; Ελληνικό ή Τούρκικο; .
- Πρόβλημα δικό τους τι θέλουν. Εμείς τι θέλουμε έχει σημασία. Ούτε θα το βαφτίσουμε, ούτε περιτομή θα του κάνουμε και ό,τι όνομα σκεφτούμε θα του δώσουμε».
Ναι, δεν θεωρώ ότι το ζευγάρι αυτό κάνει επανάσταση. Ούτε κάτι το εξωπραγματικό ή ανέφικτο. Αγαπούν. Αυτό είναι όλο. Και πλέον ο μόνος προσδιορισμός που μπορώ να προσδώσω σε αυτή τη σχέση είναι «ροκ». Οι άνθρωποι αυτοί μόνο ροκάρουν. Και ίσως αυτός ο προσδιορισμός να γινόταν πιο αντιληπτός αν τους βλέπατε και συνομιλούσατε μαζί τους. Σ’ αυτό, μάλλον θα πρέπει απλά να εμπιστευτείτε την κρίση μου.
Τελικά όλα γίνονται, πολύ πιο εύκολα από ότι νομίζουμε. Κι αυτό ας είναι μήνυμα σε όσους θεωρούν ότι είναι δύσκολη η συνύπαρξη. Θέλει λίγη καλή θέληση, λίγη ροκ διάθεση και σίγουρα αγάπη.