<... Mutlu bir hayat sürmek varken, tüm bunlar neden?
İki ülkenin hırsının iki milyon insanın hayatını mahvetmesi adil değil, hem de hiç...
....
Korkuyorum, insanların barış yapıp mutlu olmaktansa, savaş yapıp acı çekecek kadar gözlerinin kör olmasından...
Sizlere yalvarıyorum, lütfen durdurun şunu...
Bitsin artık çünkü çok canımız yandı...
Korkuyorum...>
***
11, 12 yaşlarında bir çocuğun mektubu bu satırlar...
Ödül törenimiz vardı dün.
Öykü yarışmamızın ardından...
131 öykü yazdı, çocuklarımız...
Tertemiz sayfalar...
Ve ışıl ışıl gözleriyle geldiler...
Aydınlıkla...
Umutla...
Hilesiz ve yalansız...
***
Öykü yarışmamız için seçtiğimiz konulardan biri de ‘mektup’tu...
İki ülkenin başkanına...
‘Çatışmalı’ iki ülkenin...
‘Savaşan’ iki ülkenin...
Ya da ‘barış’a uzaktan bakan iki ülkenin başkanına...
Çocuklardan istedik ki böylesi iki başkana, kendi el yazıları ve yürekleri ile mektup yazsınlar...
Yazdılar...
***
Sizle paylaştığım satırlar, yarışma birincilerinden Esra Mehmetoğlu’nun mektubundan alıntıydı...
Bu ülkede ‘çocukluğunu’ yaşayamayan neslin, ‘torunları’...
Ve belki ‘torunlarının torunları’ arıyor şimdi, umudu...
Dünyanın kucağında doğdu bu mavi, el, kara gözlü çocuklar...
Ne kadar anlatsanız da anlamazlar barikatları...
Parmak uçları Asya’dan Avustralya’ya, Amerika’dan Afrika’ya dokunuyor çünkü...
Gözlerinden mevsimler yayılıyor gökyüzüne, avuçlarında okyanusun kokusu...
Yine de...
‘Korku’yu biliyorlar...
Hiç ‘savaş’ görmeseler de...
Çünkü ‘barış’ yoksa eğer, hep yakındır ‘savaşma ihtimali...’