öfkeleniyorum
taşın derin uykusunu bölüyor
ayaklarım
kıyısına itiyor göl gibi bir şeyin
orda durmadan sarılan biri
varmış ona
bir şey var; yanlış bilinir
tahmin edilebilirse müziğin ritmi,
‘söze sadakat’ denir
hep aynı ılıklık
çekilse de dönüp dokunacak mecbur
kıyısındaki taşa, diye söylenir
derindim
inandırıldım defalarca aksine
taş aşkı bilseydi ürpermeyi severdi
hiç olmazsa, süt dişleri çoğalırdı
ağzında tayların
o koy benim değil, o kıyı
karıştırmayın
taşın ensesine kar tutmuyor
Tuğçe Tekhanlı