Umut Döngüsü
Tek temalı olmak müthiş yorucu! Kişi sürekli kendi kendini tekrar eder... Bin bir çeşit yoldan aynı amaca yönelik argüman arar, durur. Israr eder, amaca yönelik ümidi zayıflatan her unsura karşı durur. Tek temalı kişi aynı yöndeki argümanlarını çoğaltmak için canını yerken, çevresindeki diğer kişiler çok daha basit bir şekilde ortaya koyduğu argümanları rahatça analiz eder, uygulamaya geçebilecek en ufak olasılığı diğerlerinden ayırabilir.
Sonuçta korku umudu yener mi? Yoksa umut korkuyu mu yener? Bu hususa ilişkin açıklamalar bulmaya çalıştım. Bir sonuca ulaşamadım. Şimdi bana bundan önce sorulabilecek binlerce soru olduğunu söyleyebilirsiniz. Bu meseledeki sorunsallardan en mühimleri ise kişinin umut ettiğinin ne olduğu ve korktuğu şeyin ne olduğudur…
* * *
Hepimiz yıllarca tek temalı olduk. Bu çözümsüz sorunda zaman zaman bir umut doğdu, gelişti, döngüsünü tamamladı ve söndü. Bu da bizi durumun esiri haline getirdi, düzensiz ve organize yoksunu kalmamızı sağladı. Bunun sebebi sadece umut döngüsünün başarıya ulaşmaması, yani yeniden birleşmeye ulaşmamamız değildir. Aynı zamanda, çağdaşlaşma ve gelişme bağlamında sabit durmamızdır.
On yıllarca bir yurdun ilgilendiği tek ve esas konu yıllardır karşı karşıya kaldığı sorunun nasıl çözüleceği olunca, demokratikleşme, insan hakları, sağlık, eğitim, içteki yönetim ve binlerce başka unsur mecburen ikinci sıraya atılırlar. Bu ikincil konular diğer toplumlarda, çağdaş toplumlarda öncelikli olan konulardır.
Onlarca başka konu, çözülmek için Kıbrıs sorununun çözülmesini beklemektedir. Bu çözümsüz konular binlerce kişiyi ilgilendirir. Bu konuların doğurduğu olumsuz neticeler bu kişilerin yaşam kalitelerine doğrudan etki etmektedir. Bu kişilerin binlercesi, umut döngüsü her açıldığında bu döngünün biraz daha sürmesini yaşam amacı yapar, döngünün sürmesi için canla başla çalışırlar… Biraz daha… Biraz daha… Bu kişiler umudun canlı tutulmasıyla, korkunun galip geleceğine dair ortaya konulan engellerin aşılacağını umut ederler.
* * *
Bizdeki durumda korkuyu saçanların ille de bu adaya ayak basmaları gerekmiyor. Yalnızca ipleri oynatıyorlar. Şimdi bu ipleri oynatanlar bize açık ve net biçimde ifade etsinler: Umut edebilir miyiz, edemez miyiz? Umut döngüsü kapandı mı, kapanmadı mı? Korku kabuğunun içerisine girelim mi, yoksa pencereyi açık mı bırakalım?
Evet, yorumlamaya çalışmaktan yorulduk. Argümanlarımız da bitti tükendi. Bu argümanlarımızı tek tek çürütüyorlar. Bu kötü ün salmış B Planı ise birçok kişinin kafasında arka taraflardan ön taraflara geçiyor. Bu trajiktir… Çünkü B Planına giden yolun geri dönüşü yoktur. Son!
Bu “momentum” denilen şey pek sık gelmez ve uygun anda yakalanmadığı anda kaybedilir. Kişisel olarak, umudun canlı tutulabileceği çatlaklar görüyorum. Öte yandan, bu döngünün de kapanmasına yönelik atılacak pek fazla adım kalmadı. Bu döngü ya tam bir çöküntü ile nihayetlenecek, ya da ani gelen bir başarıyla. Oradayız… Eşikte…
-----------------
YENİDÜZEN için yazılan özgün Yunanca metinden çeviri: Çağdaş Polili
--------------
Ο κύκλος της ελπίδας
Είναι εξαιρετικά κουραστικό να είναι κανείς μονοθεματικός. Να επαναλαμβάνεται. Με χίλιους δυο τρόπους να επιχειρηματολογεί για τον ίδιο σκοπό. Να επιμένει, κόντρα σε κάθε δεδομένο το οποίο αποδυναμώνει την ελπίδα. Εσύ παλεύεις ξεδιπλώνοντας επιχειρήματα και οι υπόλοιποι γύρω σου, τα διαλύουν με τη μεγαλύτερη ευκολία, εξοστρακίζοντας την παραμικρή πιθανότητα να καταστούν υλοποιήσιμα.
Τελικά ο φόβος νικά την ελπίδα; Η ελπίδα νικά τον φόβο; Έψαξα να βρω αναφορές για το θέμα. Δεν κατάφερα να βγάλω συμπέρασμα. Θα μου πείτε υπάρχουν χίλια δυο ερωτήματα πριν από αυτό. Και κυρίως τι ελπίζει ο καθένας, αλλά και τι είναι αυτό που φοβάται…
* * *
Μονοθεματικοί υπήρξαμε όλοι για δεκαετίες. Αυτό το άλυτο πρόβλημα και η ελπίδα που κατά καιρούς γεννιέται, αναπτύσσεται, κάνει τον κύκλο της και σβήνει, μας έχει καταστήσει όμηρους, αλλά και ανάπηρους. Όχι μόνο γιατί μας λείπει η ολοκλήρωση, η οποία στη δική μας περίπτωση είναι η επανένωση, αλλά και γιατί μένουμε στάσιμοι σε ότι αφορά στον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη.
Όταν για δεκαετίες ολόκληρες το πρώτο και κύριο που απασχολεί έναν τόπο είναι το πώς θα επιλύσει το χρόνιο πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει, θέματα που άπτονται της εκδημοκρατικοποίησης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της υγείας, της παιδείας, της εσωτερικής διοίκησης και χίλια δυο άλλα μπαίνουν αναγκαστικά σε δεύτερη μοίρα. Και είναι θέματα τα οποία σε άλλες, σύγχρονες κοινωνίες αποτελούν προτεραιότητα.
Άλλες δεκάδες θέματα, περιμένουν την επίλυσή τους μόνο εφόσον επιλυθεί το Κυπριακό. Και αφορούν χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι επηρεάζονται άμεσα με απτές επιπτώσεις στην ποιότητα της ζωής τους. Αυτές οι χιλιάδες των ανθρώπων, κάθε φορά που ανοίγει ο κύκλος της ελπίδας, ζουν και αναπνέουν να κρατηθεί ο κύκλος αυτός ζωντανός για λίγο ακόμα… λίγο ακόμα… λίγο ακόμα, ελπίζοντας πως τα εμπόδια που παρεμβάλλουν όσοι επιχειρούν να υπερισχύσει ο φόβος, θα ξεπεραστούν.
* * *
Επειδή στη δική μας περίπτωση, αυτοί που σκορπούν τον φόβο δεν πατούν απαραίτητα το πόδι τους σε αυτό το νησί, αλλά κινούν τα νήματα, ας μας πουν καθαρά και ξάστερα: Επιτρέπεται ή όχι να ελπίζουμε; Έχει κλείσει ο κύκλος της ελπίδας ή όχι; Να μπούμε στο καβούκι του φόβου ή να αφήσουμε το παράθυρο ανοικτό;
Γιατί ναι, κουραστήκαμε να προσπαθούμε να ερμηνεύουμε. Μας τελείωσαν και τα επιχειρήματα. Ένα-ένα μας τα διαλύουν. Κι αυτό το περιβόητο σχέδιο Β’ από το πίσω μέρος του εγκεφάλου των περισσοτέρων, έρχεται όλο και πιο μπροστά. Και είναι τραγικό. Γιατί ο δρόμος προς το σχέδιο Β’, είναι χωρίς επιστροφή. Το τέλος!
Αυτό το επονομαζόμενο «μομέντουμ», δεν έρχεται συχνά κι όταν δεν το αρπάξεις τη δεδομένη στιγμή χάνεται. Προσωπικά τη βλέπω τη χαραμάδα από την οποία μπορεί να κρατηθεί ζωντανό. Δεν έμειναν όμως και πολλά βήματα μέχρι να κλείσει κι αυτός ο κύκλος, είτε με πλήρη κατάρρευση, είτε με απροσδόκητη επιτυχία. Εκεί είμαστε. Στο μεταίχμιο.