Şirin ZAFERYILDIZI

YASAK
Yasak olan her şey
Bana
Sana
İkimize mal oldu
Sen ve ben
YASAĞIZ
Birbirimize.

VII.
Üşüyen dudaklarımdan
Sonbahar yapraklarıydı
Dökülen
Kimse anlamak istemedi
Ellerimde parçalanıverdi sözcükler

IV.
Susar düşümdeki
“çocuk”
Düşer kırılır
Susar durur
Duruşumdaki ayna
“paramparça”

VII.
Süresiz göz altlarında yüreğim
Yangın yeridir biteviye kanar
Geçtim bilmediklerimden
Sınırlarda yasaktaydı
Firari dansın son vaktinde
Karşı kıyısında unutulmuş coğrafyada
Susturuldum
Yani başımda son yolculuğun
KAPISI artık
Gındırıktı

VII.
Sırtımı dönüp gidecekken
Gözlerime biraz umut
Ellerime anıların
Sıcaklığını bırakıverdi
Bedenime yansıttığı yüreğiyle
Bilmediğim şehirlerin
Sokaklarına bıraktı öylece
Sırtımı dönüp gidemedim

VII.
Gece nöbetlerini
Sevmiyorum dedi
Ana sütünün mayası dudaklarında
Yaşayamadıkları çıkageldi
Baş ağrısı düşler geçmedi bir türlü
Ağrıdıkça yandı. Kum saati boşaldı
Sınavsız ve sorgusuz
Mışlı yaşam arasında
Geniş zamanlarda
Kendi kendine seslendi
Dokunmayın gayrı
Ezber bozan
Bir ada(m)a tutuldum.