Şirin ZAFERYILDIZI

Merhaba Çocuklar ve Yüreği Çocuk Kalanlar,

ŞARKILAR(INIZ)  BİTMESİN ÇOCUKLAR
Yüreğinizi katın dansa,
Doğup büyüdüğünüz
Şu minnacık Ada’da
Yaşamak ada(m) gibi umutla,
Umutlarınız hiç,
Mutluluğunuz hiç,
Şarkılar(ınız), hiç bitmesin çocuklar.

Tutuşun el ele, yürek yüreğe,
Doğup büyüdüğünüz
Şu minnacık Akdeniz’de
Yürümek büyüyerek ileriye,
Umutlarınız hiç,
Mutluluğunuz hiç,
Şarkılar(ınız), hiç bitmesin çocuklar.
Ş.Z                                                          
                                                                           

ŞİİR ŞİİR ŞİİR... Yolunuz açık olsun, yürek kuşunuz hiç büyümesin... Şiirlerin ışığı yollarınızı aydınlatma devam etsin.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ŞİİR
Şiirleri yazdığımda
Gözlerimi kapatamam
Durmadan yazarım
Şiir çocuk sanki
Gün gün çocuk.
Yağmur YAKULA

BENİ HATIRLA!
Eğer küçük bir kız bakarsa gözlerine
Beni hatırla! Sana nasıl bakardım.
Korkularından kaçıp gidersen o sahile,
Beni hatırla! Yüzüne vuran her dalgada.
Yağmur damlalarında ararsan cevapları,
Beni hatırla! Göz yaşlarımdaki sorularımı
Kalbinde bir bıçak yarası hissedersen
Beni hatırla! Kaybolup yok oluşumu.
Hatırla ve hiç unutma,
Kafese atıp ölüme hapsettiğin aşkımızı...
Refiye ERSUSOY / 11.Sınıf

YİNE KIŞ GELDİ
Yine kış geldi
Yine üşüyor ellerim
Sığınacak bir gölge, ısınacak bir güneş arıyor insan
Mutlulukla geçtiğim yerler hüzünle kaplanıyor
Yağmur gözyaşlarımla dalga geçercesine yağıyor.
Sanki hiç gitmemişsin gibi tekrar doğuyor güneş
Sanki hep buradaymışsın gibi ötüyor kuşlar
Fotoğraflar tekrar tekrar kanatıyor yaralarımı.
Esen her rüzgar tokat atarcasına vuruyor yüzüme
Dalga geçercesine gülüyor insanlar
Ve ben yine gündüz yaşamaya
Gece ölmeye çalışıyorum.
Refiye ERSUSOY / 11.Sınıf

AN - KARA
Biz niye bu hayattayız?
Niye geldik biz bu hayata?
Birbirimize isyan etmek için mi?
Düşman olmak için mi?
Nefretimizi kusmak için mi?
Biz neyiz?
Biz napıyoruz?
Her gün katliam olıyor belki de
Niye?
Neden?
Niçin?
Belki de bu sorularla yaşıyoruz artık
Belki de dışarda düşmanlarımız var bizim
Masum insanların ölmesidir
Bizi üzen
Onların bir hayalleri vardı aslında
Kendi istedikleri
Meslek sahibi olmaktı sadece
Belki de çoğu Ankara’ya gitmişti.
En çok istedikleri Ankara’da okumaktı.
Masum insanlardan
Biriydi belki de o.
Bizim gibi
Onların bir ailesi vardı.
Ne yapıyorlardı aileleri acaba?
Ellerinden birşey gelmeyip
Ağlıyorlardı sadece.
O acıyı hissetmek
Nasıl birşeydr?
Ne kadar kötü birşeydir?
Onlar için cehennemdir bu
Kalplerinde kin
Nefret dolmuştu aslında
Hepsi de kabullenemiyordu
Çocuklarının öldüğünü
Yakıştıramıyordu çocuklarına
Haklılar tabii
Hiç kimse ölmeyi hak etmemiştir
O ailelerin içinde
Bir fidan eksilmişti
Belki de nereye baksalar
Evin içinde fotoğraflarını görüyorlardı
Oğullarını, kızlarını...
Dilara ANAÇ / 11. Sınıf