Kişisel olanın politik hale gelmesi ve bu yöntemin toplumsal sorunları çözmek için kullanılması...

Kısacası, insan kendince ve yeterince değişirse, değişimi tetikleyen unsurlar,
mücadelenin argümanları ve talepleri haline gelir mi?

Aslında bunun geçmişte cinsiyetçiliğe ve aile içi şiddete gönderme yapan bir söylem olarak ortaya çıktığını belirtmek gerekir...

Örneğin, aile içi şiddetin vaktiyle kamusal bir suç teşkil etmemesinden dolayı,
toplum tarafından meşru iken, verilen mücadelelerin duyarlılık yaratması neticesinde, artık kamusal bir sorun niteliğine bürünmüş olduğu biliniyor...

Nasıl gelindi bu duruma peki?
Bu duruma, buna ilişkin taleplerin kamusal alana taşınmasıyla gelindi...
Yani bu bir bu politik önerme idi...
İşe yarıyor mu?
Bence yarıyor...

Zaten her kesim, bugün toplumsal bir krizle karşı karşıya olduğumuzu kabul ediyor gibi görünüyor...
Ama neredeyse hiç kimse bu krizin yapısını tarif etmeye, sebebini saptamaya ve buna kesin bir çare bulma sorumluluğunu üstlenmeye yeterince ve gereğince yanaş(a)mıyor!
Belki de "geleneksel siyasi modeller", geçmişten günümüze problemleri daha yerleşik hale getirip, somutlaştırdı...
Ya da çözüm üretme süreçlerinde hep başımıza "birileri" dikildi...!
Bizler ise ilgili yasaları onayladık ve onun dayanılmaz yorgunluğunu da çektik!

Oysa ki, kamusal alanda politik mücadelenin konusu olabilecek birçok ilişki biçimi ve durumu var...
Aslında bu argümanlar arasından bazıları öne çıkarılarak geçmiş milletvekili seçimleri sürecinde tartışıldı...
Sonuçlar bize, kişisel olanın siyasallaşmasına yönelik bir tercih olduğunu gösteriyor...

Bu yüzden yaşam tarzını siyasete endekslemek ve gücü elinde tutanların genellikle bugüne kadar yaptıkları gibi haksızlık üzerinden kurgulayıp değişim yapmaya kalkışmak yerine,
“siyaseti yaşam tarzı üzerinden kurgulamak”,
belki de en doğru yöntemdir...