Türkiye’nin Kıbrıs’tan da sorumlu dönemin Başbakan Yardımcısı Cemil Çiçek Kıbrıslı Türkler için böyle düşünüyor ve böyle söylüyormuş.

Emekli Büyükelçi Kaya Türkmen’in dün Yenidüzen’de çıkan Aysu Basri Akter imzalı röportajdan öğreniyoruz ki Cemil Çiçek ‘Bunlar adam olmaz’ deyip duruyormuş sürekli…

‘Bu Kıbrıslılara hadi yürü dersiniz, yürür gibi yaparlar, ayaklarını kaldırıp indirirler ama bir milim ilerlemezler’ diyormuş.

2010’lu yılların hemen başlarında, TC ile KKTC arasında yine soğuk rüzgarların estiği gergin günlerde adaya Büyükelçi olarak atanan Kaya Türkmen’in anlattıkları, bugün geldiğimiz noktanın daha iyi anlaşılmasını sağlıyor.

O günlerde TC tarafından dayatılan, buradaki ‘Yardım Heyeti’nin marifeti olan ekonomik yıkım paketlerne karşı eylem yapan sendikaları ‘Güney’e gitsinler’ diyerek hedefe koyuyordu Cemil Çiçek…

Peşi sıra dönemin TC Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan da Kıbrıslı Türklere ‘besleme’ diyecek, KKTC Başbakanı İrsen Küçük’e kameralar önünde meşhur ‘maaşınız kaç’ sorusunu yöneltecekti.

Kaya Türkmen’in apar topar Ankara’ya gönderilecek, yerine de dönemin Cumhurbaşkanı Derviş Eroğlu’nun dahi rahatsızlık duyup resmen ‘görevden alınmasını’ talep ettiği Yardım Heyeti Koordinatörü Halil İbrahim Akça atanacaktı.

Ankara’daki AKP iktidarının verdiği mesaj netti: “Orada da benim borum ötecek!..”

***

Bu kritik olayın üzerinden 10 yıl geçti. Peki neler oldu bu sürede?

Mesela Kıbrıslı Türkler, ‘ayağını kaldırıp yürümeye’ başlayabildi mi?

Cemil Çiçek’in dediği gibi ‘yürür numarası’ yapma alışkanlığı gerilerde mi kaldı?

Yani ‘Biz adam olduk’ mu bu 10 yılda?

Son seçimlere ve kurultaylara yapılan müdahalelerde vardır bu soruların cevabı…

‘Hayır, olmadık!..’

Ama Ankara kendisine asla itiraz etmeyen ‘adamlar’ bulup makamlara oturttu.

Siyaseten değilse de fiilen ‘Ankara’dan idare edilen bir yapı’ oluşturuldu Kuzey Kıbrıs’ta…

KKTC devleti kurumları devre dışı bırakıldı.

İhaleler bütünüyle Ankara’daki AKP hükümetinin uhdesine verildi.

Kıbrıs sorununda ‘Lefkoşa belirler, Ankara destekler’ siyaseti çok gerilerde kaldı, ‘ele tutuşturılan kağıtlar’ devrine geçildi.

Kıbrıslı Türkler süratle ‘özne’ olmaktan uzaklaştı, silikleşti.

Değil dışarıda, kendi ülkelerinde bile yöneticilerin kimsenin yüzüne bakacak hali kalmadı.

Eğer Kıbrıslı Türkleri ‘adam etme’ çalışmasının amacı buysaydı, ortada kesin bir başarı vardır.

Dönemin Büyükelçisi’nden ‘elçilik’ değil, ‘valilik’ yapmasını bekleyenler ‘adam ettikleri’yle övünebilirler.