Böyle sabahlara uyanmaktan yoruldum.
Hepimiz yorulduk.
Gencecik insanlar ölüyorlar yollarda.
Sabah saatin dördü...
Bu saatlerde niye sokaktasınız?
İnsan ürperiyor, bir ana, bir aile, bir kardeş, uyanırken ölüyor.

*  *  *

Kurultay’la karşılamıştık günü oysa...
“Demokrasi Şöleni” diyorlar ve insan hafızasının unutmakla meşhurluğu yine devreye giriyor.
İyi de herkes mi unutuyor?
Daha iki hafta önce değil miydi, denizin ötesinden taşan buyurganlık, yabancı nefeslerin irademizi paspas yaptığı günler...
Bu ülkenin seçilmiş kurumlarını görmezden gelerek kulüplere malzeme dağıttıklarını, parti başkanlarını Ankara’ya çağırdıklarını, canlı yayından talimat yağdırdıklarını ne çabuk sildi belleklerimiz.
Bu adaylar değil miydi elçinin huzurunda el pençe, beyaz evlerde, kapkara müdahaleye ortak!
Kendileri şimdi “demokrasi” anlatıyor.

*  *  *

Şimdi “demokrasi şöleni” diyorlar ve gazetecisinden çiftçisine, kentlisinden bürokratına, işçisinden esnafına nicesinde bir hayranlık bir hayranlık!
Birkaç hafta evvel iğfal edilen bu ülkenin demokrasisi değilmiş gibi...
Seçime dair yasalar çiğnenirken ayan beyan, mali yardım tam da irade kuşatmasına dönüşürken, korku iklimi büyütülürken ülke bu ülke değilmiş gibi...
Parti de bu parti...

*  *  *

Anket oyunlarına isyan ederken dahi gelmiyor kimselerin aklına, aynı yöntemlerle dağıtıldığı seçimin...
İçimizi dışımızı “ulusal” kemirmelerine değil isyanım, bu kadar kolay unutmamıza...
Neymiş?
Çok “kalabalık” olmuş!
Öyle ya ölüm bile tatlı derler çoklukta...
Yitip giderken...
Yabancılaşırken...
Geleceğe dair ışıksızlık büyürken...
Güneye ‘siyasi eşitlik’ diye kükreyenlerin, kuzeye ‘siyasi ezikliği’ köpürürken...
Kendimizi yönetme inancımız kaybolurken giderek...
Dünyadan ve uluslararası alemden uzaklaşırken...
Vilayatleşirken süratle...
Elden ayaktan ve yürekten ve bilerekten satılırken...
Çokluk olsun da yeter (!)
Bir şölen bir şölen...