Hangi nota anlatır ki sizi?

Hangi akor verebilir o acının ruhunu?
‘Sonsuzluk Senfonisi’ yazmak istiyorum.
Olmuyor.
Hiçbir ritme uymuyor duygularım.
Kemanın hüzünlü sesi bile solda sıfır kalıyor.
Viyola veremiyor o anlatılmaz hissin hakkını…
Piyanodan yükselen ses örtüşemiyor bir türlü anlatmak istediklerimle…
Bulamıyorum kendimi ifade edecek melodiyi, tınıyı…

***

Tam 36 yıldır kağıt, kalem elimde…
Henüz tek bir nota düşmedi önümdeki sol anahtarına…
Müzik kulağımda sanki, duyuyorum.
Çıksam bir dağın başına, bağırarak söyleyeceğim sanki o parçayı…
Volkan patlar gibi adeta, dökülecek sanki duygular birer birer, kendi melodisinde…
Öylesine birikmiş, öylesine dolmuş…
Çığlık çığlığa söylenecekmiş gibi geliyor bana bu senfoni…
Dilimin ucunda…
Aklım dilime hükmedemiyor ama…
Çıkmıyor ıslık bile ağzımdan…

***

Bu senfoni yazılamayacak anlaşılan…
Sonsuzluğu kabullenmek zor belki de…
Yazdıktan sonra geri dönüşü yok.
Bundan mı acaba, yazamayışım?
Temposu kulağımda çınlıyor oysa…
Sesler…
Ürpertici geliyor bana bile…
Yoksa korkuyor muyum da ondan mı varmıyor elim notaları kağıda dökmeye?
Yürektekiler kağıda zor yazılırmış.
Sözcüklere sığdırmak kolay olmazmış.
Bazı senfoniler hiç yazılmazmış.
Sonsuzluksa hele senfoninin anlatacağı…

***

Şefi karşımda duruyor orkestranın?
Beni bekliyor başlamak için…
Baget elinde, pür dikkat…
Gözüme bakıyor ‘hade’ diye…
Oysa notalar yok önünde…
Yapmadım ki henüz o besteyi…
Yapsam, şef uçuracak bütün enstrümanları…
Hissediyorum bunu…
Bakıyorum öylece şefe…
Şef bana…

***

Bu senfoni bitmeyecek hiç…
Sonsuzluk onun sonu…
Kimse dinleyemeyecek.
Benden başka…
Baget, şefsiz sallanıyor.
Keman, virtüzösüz çalıyor.
Viyolada kendi kendine kayıyor yay…
Piyanoda biri yok, sesi geliyor, hüzünlü…
36 yıldır onlarsız dinliyorum ‘Sonsuzluk Senfonisi’ni...
Yazamayacağım kadar sonsuzlukta…