Sonun Öncesinde

Güneş batarken esen kuzey rüzgârı hafif sihirli bir koku saçıyor, duyguları hareketlendiriyor. Ufkun kırmızı renginden süzülen ışıltı limon ağaçlarının, portakal ağaçlarının, zeytinin yapraklarında fark ediliyor.

Veda vaktidir…     

Her gün batımı manzarasında, beni maraza benzer tatlı bir acı sarar. Bir de kokular… Bu olağanüstü kokular… İçgüdüsel bir iç çekmeye yol açarlar.

Kılıç otu! Rahatlama!

Günün yakıcılığından sonra gelen esintinin serinliği gibi…

Bir de acı, açıklanamaz acı! Tatlı, nostaljik ama aynı zamanda acı verici. Üzüntü, travma, aşk ve beklenti arasında bir şey. Kaderin bahşettiği şeyler için aşk normal bir şey gibi düşünülüyor. Yaşam sevinci… Öylesine yaşanıp değeri anlaşılmayan birçok şey vardır. Renkler, kokular, meltem, ışık, gülümseme, sevgi, saflık, temizlik, doğa ve insanı çevreleyen güzellikler…

Beklenti mi? Ne için? Neye beklenti duyayım? Bu açıklanamaz olsa da… Yine güneş ışığı mı? Umut mu? Umut! Güneş batıp da yerini karanlık alırken kaybolan kırmızılık gibi ağır ağır sönen umut…

***

Gece.  Süzülen ışığın parlamadığı gece… Renklerin fark edilmediği gece… Uykunun derin olduğu gece… Yine, yeniden ve yeniden ve yeniden gittiğimiz gece. Hayır… Bu coğrafyanın kaderi değildir. Hiçbir kötü büyü, hiçbir Tanrı veya herhangi bir yazgı sorumlu olmayacak. Sorumluluklarımızı üstlenelim. Yıllardır “barış” diye adlandırdığımız şey için kimse yeterince mücadele etmiyor. İdarelerden son Kıbrıslıya kadar, kimse… Köşelerine kurulmuş hayatlarımız iyi hazırlanmış ve kurtarılmıştır. Neticede, bu coğrafyada “barış” kelimesinin içeriği nedir? 

Karanlık gökyüzüne yayıldığında iç çekişler daha da derin oluyor. Aşk? Beklenti? Travma? Güneş kayboldu. Hiçbir şey seçilmiyor. Siyah.

***

Portakal, limon, zeytin ve hatta çalıların sihirli kokusu halen burunda kalmış. Bu kokular kuzeyden geliyor. Ne barikat, ne duvar, ne de yeşil hatlar engel oluyor. Hayır, başka bir ülke değil kardeş. Bilmezlikten gelip, dertlerinden kurtulacağın bir şey de değil kardeş. Uyan… Yurdundur! Ve sen yurdunu taksim tutsaklığında tutmakta ısrar ediyorsun.

Hepsi uyuyacak… Kimse ne duyuyor, ne de kokluyor. Yani beklemede. Işığı beklemede.  Bakalım bu coğrafyada uyanacak olan var mı?

***

En uzlaşmaz antikonformist sanatçılardan biri olan Vasilis Papakonstandinu, “Bölünme” isimli albümündeki “sonun öncesinde” isimli en aşk dolu şarkılarından birinde duygularını şu şekilde ifade ediyor: “Ben Sonsuza kadar burada yaşarım ve sonu görmeden önce hep kaçarım”.

İyi geceler!


--------------------------
YENİDÜZEN için yazılan özgün Yunanca metinden çeviri: Çağdaş Polili
--------------------------

Πριν το τέλος…

Μια ανεπαίσθητη μαγική μυρωδιά συμπαρασέρνει ο βοριάς την ώρα της δύσης του ήλιου, ενεργοποιώντας συναισθήματα. Στο κόκκινο χρώμα του ορίζοντα διακρίνεται η χρυσόσκονη των ανθών της λεμονιάς, της πορτοκαλιάς, της ελιάς. Είναι η ώρα του αποχαιρετισμού…

Ένας γλυκός πόνος, σαν μαράζι με συνεπαίρνει σε κάθε θέα του ηλιοβασιλέματος. Και οι μυρωδιές...  αυτές οι υπέροχες μυρωδιές… ασυναίσθητα προκαλούν αναστεναγμό. Βάλσαμο! Ανακούφιση! Όπως η δροσιά του άνεμου μετά την πυρά της ημέρας. 

Κι ο πόνος, ανεξήγητος! Γλυκός, νοσταλγικός, αλλά συνάμα οδυνηρός. Κάτι ανάμεσα σε λύπη, τραύμα, έρωτα και προσμονή.  Έρωτας για όσα η τύχη ευνόησε να θεωρούνται δεδομένα. Τη χαρά της ζωής. Για όσα απλώς τα ζεις χωρίς να συνειδητοποιείς την αξία τους. Τα χρώματα, τα αρώματα, τη δροσιά, το φως, το χαμόγελο, την αγάπη, την καθαρότητα, την αγνότητα, τη φύση, τις ομορφιές που σε περιτριγυρίζουν.

Προσμονή; Για ποιο πράγμα; Τι να προσμένω; Αυτό κι αν είναι ανεξήγητο. Το φως ξανά του ήλιου; Την ελπίδα; Ελπίδα! Αυτήν που σιγοσβήνει όπως το κόκκινο φως καθώς ο ήλιος φεύγει για να πάρει τη θέση του το σκοτάδι.

***

Νύχτα. Εκεί που η χρυσόσκονη δεν αχνοφαίνεται. Εκεί που τα χρώματα δεν διακρίνονται. Εκεί που ο ύπνος είναι βαθύς. Εκεί που πάμε πάλι ξανά και ξανά και ξανά. Όχι… δεν είναι η μοίρα αυτού του τόπου. Δεν θα φταίξει καμιά κακιά μάγισσα, κανένας Θεός ή Αλλάχ, κανένα πεπρωμένο ή κακό κάρμα. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Κανένας δεν παλεύει αρκετά για αυτό που ονομάζαμε τόσα χρόνια «ειρήνη». Από τις ηγεσίες, μέχρι και τον τελευταίο Κύπριο. Οι ζωές μας είναι καλοφτιαγμένες και βολεμένες στις πλευρές μας.  Τελικά τι περιεχόμενο έχει η λέξη «ειρήνη» σε αυτό τον τόπο;

Ο αναστεναγμός γίνεται πιο βαρύς καθώς το σκοτάδι απλώνεται στον ουρανό. Έρωτας; Προσμονή; Τραύμα;  Ο ήλιος χάθηκε. Τίποτε πια δεν διακρίνεται. Μαύρο.

***

Η μαγική μυρωδιά από τα άνθη της πορτοκαλιάς, της λεμονιάς, της ελιάς ακόμα γαργαλά τη μύτη. Και έρχεται από τον βορρά. Ούτε οδόφραγμα, ούτε τείχος, ούτε γραμμές πράσινες την εμποδίζουν. Όχι, δεν είναι άλλη χώρα kardeş. Ούτε κάτι απροσδιόριστο το οποίο εφησυχάζεις απλά μη αναγνωρίζοντάς το αδελφέ. Ξύπνα… είναι η πατρίδα σου! Και επιμένεις να την κρατάς σε διχοτομική ομηρία.

Θα κοιμούνται όλοι… δεν ακούει κανείς, ούτε βλέπει, ούτε μυρίζεται. Στην προσμονή λοιπόν. Για το φως. Μπας και ξυπνήσει κανένας σε τούτο τον τόπο.

***

Ένας από τους πιο ασυμβίβαστους αντικομφορμιστές καλλιτέχνες, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου περιγράφει τα συναισθήματα «πριν το τέλος» σε ένα από τα πιο ερωτικά του τραγούδια στο άλμπουμ του που ονομάζεται «Διαίρεση» : «Ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω».

Καληνύχτα !