“Göç”; adaların kaderidir denilir. Ben kaderci biri değilim.
“kader”demek; cevabının bulunamadığı anlardaki bir cansimidi gibi gelendir benim için.
İşin içerisinden çıkamıyor musunuz? “kader” deyip geçiniz. Ya da suçlu musunuz, yönetimde başarısız mısınız? “kader” deyip geçiniz, Allaha havale ediniz.
Kıbrıs Adası yüzyıllardır göç vermiş ve göçmen almıştır.
Bundan dolayıdır ki ada’nın demokrafik yapısı sürekli değişime neden olabilmektedir. Ama hiçbir zaman “yerli” denilen halktan daha çok olmamıştır “göçmenler”.
     1974 sonrası Kuzey Kıbrıs’ta yapılan yanlış (ya da bilerek) politikalar neticesinde Kıbrıs Türk Tolumu sürekli göç vermiş, azalmış ve bugün itibarıyla bakıldığında en az üç nesil Kıbrıslı Türkler açısında bir “azınlık” olunduğu da gerçektir. Elbette bu ada’da doğan, anne-babası Türkiye göçmenlerinden olan nice insanımızı; “insanımız” olarak değerlendirmekte, bu toprağın yerlisi olarak görmekteyiz. Ama konunun başına dönersek; bu ada’dan Kıbrıs Türklerinin göçü’nün 1920’li yıllarda Lozan Antlaşmasıyla kitlesel olarak yaşandığı ve neredeyse Kıbrıs Türklerinin nüfusunun içinin “boşaldığı” gerçeğiyle karşılaşırız.
     Fazıl Niyazi Korkut beyin anılarını okurken, söz konusu “göç” dönemindeki “özendiricilik” rôlünü o ana kadar Türkiye’nin özellikle üstlendiğini bilirdim. Ama bu “sadece” böyle değilmiş. Kendi içimizden, hem de “basın” yoluyla bu ada’nın terk edilmesinin de özendirildiği konusu Fazıl Niyazi Korkut beyin anılarında yer alırken bu konuda (Kıbrıs)SÖZ gazetesini ve dolayısıyla Mehmet Remzi Okan beyi de suçluyordu.
     Halbuki Mehmet Remzi Okan bey; Türkiye’deki Ulusal Kurtuluş Savaşı’na verdiği destek ve Kıbrıs’ta ulusal meclis toplama çabaları nedeniyle öğretmenlik görevinden alınmış; çıkardığı Söz gazetesi ile İngi¬liz sansürünün baskılarına rağmen çalışmalarını sürdürmüş; Atatürk’ün gerçekleştirdiği harf inkılabından sonra yeni Türk harflerini alarak uygulayan gazetecimizdi. Yine Atatürk’ün emri ile gönderilen bir yazı ile kurtuluş savaşına yaptığı katkılardan dolayı kutlan¬mış, 1931 yılında Necati Özkan’ ın önderliğinde toplanan Milli Kongrenin de örgütleyicilerin¬den biri olmuştu. 1931 isyanından sonra ise siyasi faaliyetler yasaklanıp basına sansür gelince Türkiye’ye göç etmiş ve 1942 yılında İstanbul’da vefat etmiş bir değerimizdi.
     Bir taraftan Kıbrıs’ta yayınlanan Vatan gazetesinde Rumların amacının Türkleri göçe zorlamak olduğu belir¬tilir bunun karşısında durulması gerektiği vurgulanırken, diğer yandan; Türkiye Cumhuriyeti’nin tüm dünyada tanınmasının belgesi olan Lozan Antlaşması ve sonrasında İngiltere’nin, 1924 yılında onayladığı bu antlaşma neticesinde, 1925’de Kıbrıs’ı İngiliz Kraliyet sömürgesi olarak ilan ettiği zaman dilimi içerisinde “büyük göçün” gerçekleşmesinde, Fadıl bey, Söz gazetesini de suçlu görmekteydi.
İşte anılarında geçen konuyla ilgili bölüm:

“...Birlik Ocağı’nın diğer bir faaliyeti de Ocağın efkârını yürütmek üzere “Birlik” adı alltında bir gazete yayımlamış olmasıdır. Bu gazete yayın alanına çıktığı zaman Lozan Muahedesi (Antlaşması) imzalanmış ve Kıbrıs Türklerine Türk uyrukluluğunu muhafaza etmek için hak verilmişti. İşte o sırada bazı kimseler o hakkı mutlaka göç etmek anlamına aldıkları için ansızın halk arasında göç akımı başladı. SÖZ gazetesi başta olmak üzere bazı kimseler göç kampanyası açtılar. Osman Nuri bey ve ben, bu akımı durdurmak için Birlik gazetesinde seri halinde yazılar yayımladık. Fakat SÖZ gazetesi bu akıma “milli dava” süsü vermiş olduğu için binlerce aileler mallarını mülklerini yok pahasına satarak çoluk çocukları ile Türkiye’nin güney illerine göçtüler. Hiç şüphe yok ki Kıbrıs Türkleri’nin göç etmelerini o zamanki Türkiye Hükümeti de tercih etmiyordu. Onun için Kıbrıs göçmenlerine toprak verilmedi; ve verilenlere de pek sonra verildi. Bu göç kampanyası olmamış olsa idi, bugünkü Türk nüfusumuz herhalde binlerce ve belki on binlerce daha fazla olacaktı...”

Kaynak:
*Fadıl Niyazi Korkut “HATIRALAR”, Harid fedai/Mustafa H.Altan-DAÜ Kıb.Ara.Merkz.,2000, s:48,Kıbrıs
*Dilek YİĞİT YÜKSEL, “ KIBRIS TÜRK MİLLİ MÜCADELESİ (1914-1958)”, tez,  2009.