Liderler toplumlarının önünü açacakken, şimdi toplumlardan, liderlerin önünü açması bekleniyor.
Çerçeve bu!
Yaşadığımız hayat bu çerçevenin içinde pek umutlu durmuyor.
Barışı “statü”ye hapsediyoruz.
“Müzakere” ya da “anlaşma” bir yana, barışın aslında bir kültür olduğunu unutuyoruz.
O kültürde bu kadar “şart” yok!

*  *  *

Sporun barış elçileri ve önemli efsaneleriyle, belki de dünyanın en ilginç köyünde, ortak yurdumuz için anlamlı bir organizasyon yapıldı.
Kıbrıslılar oradaydı.
Çocuklar ayrımsız oradaydı.
Gençler yüzlerine astıkları gülüş ve hayranlıkla oradaydı.
Eşitlikle, muhabbetle, keyifle, heyecanla, özlemle oradaydı.
Kulüplerin başkanları, kaptanları, yönetimleri oradaydı.
Ne biri ötekinden az, ne diğeri berikinden fazlaydı…
Hepsi eşit, hepsi yan yana, hepsi birlikte, hepsi kenetli oradaydı.
Burada doğanlar, doğmayanlar; cebindeki kimliğe, elindeki pasaporta, dilindeki sese ya da formasına bakılmaksızın oradaydı.

*  *  *

“Top”un canı olsaydı eğer bu güzelliği asla terk etmez, Pile’nin orta yerinde, çok kültürlü bir mevsimde, bir ömür orada yaşardı.

*  *  *

Kıbrıslı liderlerden biri oradaydı, bir diğeri Saray’da kaldı.
Burukluk işte buradaydı.

*  *  *

Ne demiştik en başta...
Liderler toplumlarının önünü açacakken, şimdi toplumlardan, liderlerin önünü açması bekleniyor.
Çok aklım basmıyor.
Çünkü biliyorum...
Statü aşkıyla yanıp tutuşan liderlerimiz makam arabalarında, üzerinde resmi plaka, önde dalgalı flama, Ankara ya da İstanbul’un ihtişamlı bir caddesinde yol alabiliyorlar.
O zaman “görüntü” tamam da…
Bu çocuklar o ihtişamlı kentlerin devasa sahasında top oynayamıyor.
Çime adım dahi attırmıyorlar.

*  *  *

Keşke liderler otobüse binse de o çocuklar, her daim o sahalarda olabilse!