Cahilliğimden olsa gerek, bugüne kadar bilmiyordum.
Oysa şu karşıki dağları sen yarattın.
Kusuruma bakma lütfen...
Nasıl da düşünemedim?
Aklım kesmeliydi oysa...
Kim yaratabilirdi ki o yüce tepeleri?
Kimin gücü, kudreti yetebilirdi ki?
Senin tabii!..

*  *  *

Her konuşman 'ben'le başlayıp 'ben'le bitiyor, fark ettim.
Merkezde sen varsın elbette...
Bakma senin için 'benmerkezci' dediklerine...
Onlar seni çekemiyorlar.
Kıskanıyorlar.
Sana erişmek istiyorlar ama boyları yetmiyor.
Başarılarına öykünüyorlar içten içe...
Mamafih söyleyemiyorlar bunu...
İçten içe kemiriyor bir kurt onları...

*  *  *

Şu dağları yaratmak güç olmalı...
Nasıl da yaptın, nasıl başardın?
Güzel görünüyorlar buradan bakınca...
İhtişamlı...
Kıvrıla kıvrıla yarıyor siluetleri mavi gökyüzünü...
Akarsuların bir zamanlar oyduğu yarıklar, dehşete düşüren sarp kayalıklar ne de marifetle çizilmiş.
Dağ değil, tuval üstünde capcanlı renklerle boyanmış resim sanki...
O kadar muhteşem, o denli kusursuz...

*  *  *

'Kibirli', 'görgüsüz', 'kendini beğenmiş' diyorlar sana, duyuyorum.
Dert etme sakın...
Zaten takmazsın da, 'egoist' yakıştırmalarına kulak verme sakın!..
Kolay mı şu dağları yaratmak?
Kimin haddine?
Hepsi seni kıskanıyor.
Hepsi bu...