Berlin Duvarı’ndan ilk taşlar sökülmüştü...
26 sene geçti üzerinden...
İlk yıllarımdı gazetecilikte...
Hatta ilk günlerim...
Kapitalizm ile komünizm arasındaki sınırdı güya!..
Yüz binlerce insan birikmişti duvarın iki yanında...
Öfkeyle duvarı tekmeleyenler, tahta merdivenlerle tırmananlar, kendilerini ‘Doğu’dan Batı’ya atanlar, soğuk savaştan kaçıyordu...
Oysa ‘kapitalist’ sistem ‘sinsi sinsi’ izliyordu tüm bu yaşananları...
Özgürlük alanı genişlerken, bir yandan da insanlar üretim çarkının dişlileri oldu birer birer...
“Toplumculuk” giderek yerini “bireyselciliğe” bıraktı...
Ne kaldı ki, parayla alınıp satılmayan?
İnsanlık dâhil...

***

Hani bugün ‘gururla’ andığımız ne kadar demokratik hak varsa, ne kadar özgürlük...
Sekiz saat çalışma...
Eğitim ve sağlık hakkı, ücretsiz, herkese...
Hafta sonu tatili hatta...
Grev, direniş, gösteri, yürüyüş...
Sosyalist dünyanın hatırasıydı...

***

‘Yurttaşlık dayanışması’ nerede şimdi?
Ezilenler için yükselen bir dayanışma yerine, ‘çok kazanan daha çok kazansın’a  kurgulandı zihinler...
Üstelik ‘avuntu’ da hazır: Dar gelirliler de bizim seviyemize gelebilsin.
Öyle ya, “imkansızı iste, statükoyu korursun” sonuçta...

***

Özel mülkiyetin yücelmesi bir yana, bir de ‘devlet mülkiyeti’ne dönüştü tapınma...
Neyse...
Bu satırların yazarının da boyunu aşan meseleler bunlar...

***

Elbette iyi ki yıkılmış duvarlar...
Hepsi yıkılmalı tek tek...
Ne varsa bizi ayıran dil, din, tel, bayrak, milliyet kalkmalı aradan...
Keşke...

***

Üzeri kir toz içinde bir işçi girdi gazetedeki odama, dün öğle saatlerinde...
Pakistanlı sanırım ya da bir başka Arap ülkesinden göçmen...
Türkçesi kırık dökük...
“Allah aşkına, ne olur bu süt fiyatlarını yazınız, yalvarıyorum” dedi...
İki çocuğu varmış...
“Kazandığım para süt almaya yetmiyor, Allah aşkına...”
SÜTE zam gelmiş, isyanda...

***

Duvarlar yıkılsın, hepsi...
Yıkılsın da “her bir çocuğun ücretsiz süt alabildiği” sosyal anlayış, kalmasın o duvarların altında...
Ezilmesin işçiler, gerçek dar gelirliler...
Yalvarmasın...