“Çok güzel bir insandı…”
Sanmıyorum ki insanlar, öldükten sonra ardından söylenenleri, konuşulanları, yazılanları görebilirler.
Bir bilinmezdir bu, bir uçurum, bir sessizlik…
Sonsuzluk mu değil mi, hepsi muamma…
Şairin sözüyle “Ölüm, yazmaz yazısını.”

*  *  *
Geçitkale’de iki pilot öldü, dün…
Göğün mavisini yırttılar ve tarifsiz acıyla yıkıldılar yere.
Bir eğitim uçuşu, kor ateşe dönüştü.
Pilotların birisi İzmir Alaçatı’dan gelmiş, birisi Kıbrıslı...
İki pilot için de “gyrocopter ustası” deniyor.
Çok tecrübeli ve işlerinin ehli isimler olduğu anlatılıyor.
Havacılığa çok meraklı bir dostumu arıyorum, ağlıyor.
“Serkan hocadan başkasıyla uçmazdım, çok ustaydı, çok disiplinli… Yeni uçaklar geldi, demişti en son, çok heyecanlıydı, bu yeni uçakları deniyordu…”
Bir başkası, “Hepimize havacılığı sevdiren insandı” diyor, “Tam bir gökyüzü aşığı…”

*  *  *
Peki, böylesi usta pilotlar varken bu uçak niye düştü?
Bilmiyoruz.
Umarım sonuçlar titizlikle incelenir.
Elbette gidenleri geri getirme şansımız yoktur.
Ancak riskleri ortadan kaldırmak, ihmal ya da hataları belirlemek, uçuş güvenliği için sonuçları görmek anlamında kazanın incelenmesi çok önemlidir.
Belki başka başka pilotların ya da yolcuların “uçuş güvenliği” ortaya çıkacak raporla gelişecektir.

*  *  *
“Çok güzel bir insandı…”
Serkan Özcezarlı hakkında o kadar pozitif mesajlar var ki…
Haksızlık bu!
Tüm bu sevgiyi…
Tüm bu içtenliği görmeyi hak ederdi…
Umarım, yaşarken de hissetmiştir, böylesi içten, böylesi samimi…

*  *  *
İkiz kızlarını gördüm…
O evlatlar için sözcükler düğüm düğüm şimdi...
Zor…
Gurur duyacakları bir babaları var…
Çünkü bir insan geride, ancak, sevmeler bırakır.

*  *  *
“Çok güzel bir insandı” diyor herkes…
Şimdi o güzel insanlar…
O aşık oldukları göğe yükseldiler umarım…
Çok daha özgür bir yere…
Her yağmurda, yeniden düşecekler bu toprağa…
Buna inanmak istiyorum.