‘Selam’ dedi.

Selam…

Da sen kimdin?

Çıkaramadım.

Güneş tersten de gelmiyor, yüzün net buradan…

Lakin hatırlayamadım seni.

Köyden misin, okuldan mı?

Askerde aynı bölükte miydik, yoksa gençken rakip takımlarda top mu koşturduk?

Üniversite yıllarında mı tanışmıştık acaba seninle?

Ben hiç anımsayamadım gerçi…

Sahi kimsin sen?

**

İnsan değişir elbette…

Değişmeyen tek şey değişim değil mi?

Aynı suda iki kez yıkanamazsın.

O su eski su değildir artık.

Ne de sen eski sen.

Ve fakat değişimin yönü mühim…

Değişim var, değişim var.

Bazen iyiye doğru değişirsin, bazen kötüye doğru.

Düz bir çizgi değil ki hayat.

Düşersin, kalkarsın, zıplarsın, uçarsın.

Bazen de yerin dibine geçersin.

O fena işte.

**

Biraz hatırlat bana kendini.

Aslında siman tanıdık geliyor da, söylediklerin ve yaptıkların yabancı.

Yabancı derken ‘ecnebi’ manasında değil.

‘Yabani’ de değil kastım.

Yabancılaşmak…

Mersedes’in kasasına Anadol motoru koymak gibi…

Karpuz kabuğunun altına domates yerleştirmek gibi…

Kılıf aynı da içi farklı…

Buna beleri bilimlerde ‘yabancılaşma’ deniliyordu sanırım.

Ondan yabancı geliyorsun dedim.

Bu yüzü, suratı, boyu, bosu anımsadım evet.

Fıtratın fiziki kısmını çıkartabildim nihayet.

Lakin karakter kısmı tanıdık değil.

**

Ne ara değiştin ki sen böyle?

Nerede o eski sen?

Arıyor musun sen de kendini?

Kendini bilmek önemlidir hayatta… Dününü unutmamak. ‘Ne oldum delisi’ olmamak mühim meseledir.

Zaman değişir.

Hayatın akışı değişir.

Koşullar değişir.

Dünyaya bakışın değişir.

Sen de değişirsin elbette…

Derenin suyu değiştiğine göre…

Yalnız ‘Kafka’nın tırtılı gibi’ olmuş sendeki değişim.

Değişmiş, dönüşmüşsün.

Nicel olarak da evet… Göbek mesela almış yolu!.. Aman dikkat.

Ve fakat asıl nitel dönüşümün tehlikeli.

Değişeceğim derken kalıbından çıkmışsın.

Daha doğrusu kalıp aynı da içi boşalmış.

Bir başkası girmiş sanki içine.

O yüzden tanıyamadım seni.

Başkaları da tanıyamıyordur bence…

Sen tanıyabiliyor musun kendini peki?