Fark ettim ki, ülkemizin köyleri, büyük şehirlerden çok daha güzel, doğal, temiz, sıcacık...
İnsanı çok daha içten...
‘Siyaset’le yoğrulan ve hem hamurunu hem de teknesini kirleten yozlaşmadan çok daha az almış nasibini...
Plansız yapılaşma ve betonla iğrençleşen, giderek daha nefessiz kalan, caddelerinde yürünmeyen, keyfiliğin ve gürültünün boğduğu, trafiğin kilitlediği şehirlerin havası yok köylerde...

***

Altıntopların görkemine yol kenarlarından fışkıran yaban papatyaları ve laleler karışırken yol aldık Arçoz’a...
Aya önce.. Sonra Arçoz...
Biri Dilekkaya, diğeri Yiğitler...
Hemen ardından Çatoz yani Serdarlı...
Senelerdir adeta yalvarıyorum İçişleri Bakanları’na....
Bu köylerin girişine, ‘tarihçe’yi anlatan yeni levhalar hazırlanmalı...
Yarışmalar düzenlenmeli hatta...
Ve bu levhalarda, yeni isminin yanına eskisi de yazılmalı köyün, kasabanın...
Türkçesi de... İngilizcesi de...
Rumcası da...
Ve hatta orada doğmuş sanatçısı da...
Bir ülkenin sosyal, kültürel kimliği böyle yaşar...
Tarihe saygıdır bu...
Evet, senelerdir yalvarıyorum, kimsenin ciddiye aldığı yok...
‘Değiştiriniz’ demiyorum...
‘Söküp atınız’ da...
Tamam, zamanında birileri sigara paketinden bozma isimler yazmış, ‘Türkleştirme’ diye sosyal mühendislikler tasarlanmış...
Olmuş, bitmiş, çok seneler geçmiş...
Seçmen korkusu, siyaset endişesi, psikolojik baskı, anladık...
‘Değiştiriniz’ demiyorum...
Geliştiriniz!...
Yanına yazınız...
Saygınızı gösteriniz...
‘İnsanlık’ diyorum yani, büyük insanlık!..

***

Siyasetimizin ‘ilkeler’den uzaklaştığı ve sadece sandık sonucu odaklı hedeflere yoğunlaştığı, insanımızın günlük çıkarların pençesinde birbirinin yüreğini kanattığı, sistemsizliğin sistem, kuralsızlığın kural olduğu bu diyarda, yine de öylesine güzel ki yaşamak...
Tam da bu zamanda, yani baharda, köylere sürmek umutlandırıyor insanı, uzun uzun....
Askeri kışlalara dahi ‘gülümseyerek’ bakıyorum doğrusu...
Düşünsenize, ‘elektronik kayan yazılar’la yazıyor kışla adları artık...
Çağ atladık (!)