öfkeleniyorum

taşın derin uykusunu bölüyor

ayaklarım

kıyısına itiyor göl gibi bir şeyin

orda durmadan sarılan biri

varmış ona

bir şey var; yanlış bilinir

tahmin edilebilirse müziğin ritmi,

‘söze sadakat’ denir

hep aynı ılıklık

çekilse de dönüp dokunacak mecbur

kıyısındaki taşa, diye söylenir    

derindim

inandırıldım defalarca aksine

taş aşkı bilseydi ürpermeyi severdi

hiç olmazsa, süt dişleri çoğalırdı

ağzında tayların

o koy benim değil, o kıyı

karıştırmayın

taşın ensesine kar tutmuyor

Tuğçe Tekhanlı