Neriman Cahit

Bana ulaştırılan her kitabı – yazılı her eserin tümünü – son satırına  / dizesine kadar – sıraya koyarak – okur… Sonra döner çizdiğim satırları ve numaralayarak aldığım notları bir kez da onları okur ve ‘tanıtımını’ yaparım… Onun için doğal gecikmeler olabiliyor…
Bu yüzden – saygı duyduğum – tüm paylaşımcılarımız / yazar çizerlerimiz beni bağışlasın. Keyif için gecikme yok… Koyduğum kurallarımdan şaşmama – harfi harfine uyma prensibime ve ülkemin ‘yazar-çizerine’ saygı var sadece…
Şunu da eklemeden geçemeyeceğim:
Benim için en önemli olgu: Kullandığımız dile – bir saygı olarak – doğru kullanmak… Bir de tabii: Kültürel arka planlarının çok sağlam olması…

VE GEÇEN HAFTA…
Çok yoğun bir haftaydı…
Benim – neredeyse her gün – ‘beş saat’ çalıştığım her günümden daha ağır… Burada, tüm olay ve olguları yazma yerine iki tanesini gündeme getireyim:
“YEŞİM BEYAZ’DAN KIBRIS MELODİLERİ… Ve…
KENDİ BESTELERİ… CD’si…
YEŞİM Beyaz, bir öğretmen. ‘Atleks Sanverler Ortaokulu’nda Müzik Öğretmeni. (11) yaşında, Sevgili Jale Derviş Hocamızdan Müzik Dersleri almış… Sonra: Gazi Eğitim Fakültesi Müzik Eğitimi Bölümü’nden ‘Ana Dal Piyano’ eğitimi alarak mezun olmuş…
Öğrencilik yıllarından başlayarak şimdiye dek hayli başarılı beste çalışmaları yapmış…
Bu son: “Kıbrıs Melodileri ve Besteleri CD’si”, onun çok başarılı bir düzeye eriştiğinin de en güzel örneği…
Yaşadığımız onca zor ve baskılı dönemin içinde… Yeşim + diğer sanatçılarımızın yaratıları bize öylesine bir ‘UMUT’ katıyorlar ki!

***
Kıbrıs Melodileri ve Yeşim Beyaz İlkan Besteleri CD’sini alın ve dinleyin… Öylesine bir UMUT ve UFUK katacak ki size… Kendi kendimizden başlayarak: Çevremizi, insanımızı doğamızı… Egoizmlerin eline düşmüş başta çoğu politikacılarımız olmak üzere tüm insanımızı bazı gerçeklerimize çekebilecektir…
Kamuran Aziz + Jale Derviş’ten sonra: Yeşim Beyaz İlkan: Bizim üçüncü başarılı bestecimiz… CD’sini beğeneceksiniz…
Sevgi, Saygı + umut ve paylaşım…
Bizi sadece çoğaltır… UNUTMAYALIM…

///////////////////////////////////

ORDA BİR KÖY VAR UZAKTA…

Evet… Normal zamanda da…
1963 olaylarından sonra da…
Önce, Kıbrıs’ın ‘en batısı…’ 74’ten sonra da, ‘en doğusuna’ yerleştirilen bir köy…
İlk bilinen adıyla: GOÇÇİNO… Daha sonra ise: ERENKÖY…
Dağ, Deniz ve iki Rum köyü arasına sıkışmış… bir köy…
1974 savaşından sonra ise, en ağır ‘diyet ve göçü yaşayarak’ bu kez de ülkemizin en doğusuna yerleştirilmiş. Sonrasında tek bir köy; Dipkarpaz…
Biz, 1969 yılında “Öğretim görevlisi” olarak gitmiştik o köye. Eski Erenköy’e… Deniz ve dağ arasında öylesine zor bir yaşamdı ki burada yaşanılan!!!

***
Sonra, olaylar tırmandı ve Güney’den – Kuzey’e göç başladı… Ama, bu köyün kaderinde bu kez de aynı ‘yazı’ vardı: “En uzak köy… En Ağır İhmal ve Yalnızlık…”

TURKCELL + KÜTÜPHANE…
Sözü uzatmak – gevelemek istemiyorum…
27 Eylül Cuma günü: Nezire Gürkan, Ahmet Tolgay ve Ben: Turkcell’in davetlisi olarak Erenköy’deydik…
Turkcell orada bir kütüphane açmış ve bizi de davet etmişti yazarlar olarak…
Ne yalan söyleyeyim – geç de olsa – bu çocukların kitaba kavuşması müthişti… Gözleri çakmak çakmak… Sanki, yürekleri yüzlerine vurmuş…
Amaaa… nedense konuşmuyorlar… Konuşamıyorlar değil… Sanki, münzeviler gibi… Ama, gözleri konuşuyor… Çakmak çakmak… İnanılmayacak bir sevgi kıvılcımı gibi…
Hayatlarımızı – güçlülüklerimizi yenme çabalarımızı anlatıyoruz onlara… (Ör. Ben (8) yaşında köyümden okutulmaya getirilen bir küçük kız olarak ‘bir köylü’ olarak çektiklerimi…
Ve… Verdiğim onca savaşımı…
Aslında, Nezire ve Tolgay da – o denli değil ama – güçlükler yaşamışlar…
Önemli olan: Yılmak yerine mücadeleydi…
Ama…

***
Ama, Beyler… Paşalar…
Bu köy, bu çocuklar çok ihmal edilmiş… Neredeyse onları, değil Dünyaya… Kıbrıs’taki yaşama katacak donanımdan yoksun tümü de…
“Olan yapar… olmayan Bakar…” denir ya… Anımsatayım: On dört köyün lise öğrencileri buraya geliyor! Yazık oluyor bu çocuklara…
Yakın tanığı olduğumuz, ‘dedelerinin – babalarının yaşadıklarını’ bunlara da yaşatmayın… Hala, bazı öğretmenleri bile yok!

***
Sevgili okuyucu dostlar.
Bu çocuklara kitap yardımı yapabilirsiniz… Turkcell, Kütüphane sorumlusu öğretmen; Cafer Kumsal… Ya da bize ulaştırarak… Sevgiyle…

///////////////////////////////////

PARANTEZ

Kaç gündür vahşice öldürülen – başta köpekler – tüm hayvanları düşünüyorum…
Toplumsal hoyratlığımızı nasıl da yüzümüze vuruyor…
Gazete ve TV’lerde zaman zaman yansıtılan ve hepimizi ürküten “vahşetin” toplumsal olarak ne kadar uzağındayız acaba…
Sadece, “Ben yapmıyorum…” değil… “Bunlara neden engel olmuyoruz / olamıyoruz.” Sorusunu da sorarak yanıtlayalım lütfen…

//////////////////////////////////////

KIBRISIM

Kıbrısım, toprağım, anam
ağaçların, kuşların, yaban çiçeklerinin
adları bile bizim bir zaman
kumaşımız alaca ekmeğimiz mihdan

Kıbrısım, küçük adam
içinde gittikçe çürüdüğümüz hücre
yağmurdan çok gözyaşının ıslattığı
fakir coğrafyam…

Kıbrısım, sen de biliyorsun…
doğruyduk, güzeldik, çalışkandık bir zamanlar…
silip süpürdü her şeyi yasaklar
nutuklarla yaşanmıyor ki bayramlar…

Kıbrısım, toprağım,

anam
Fareler kemiriyor her şeyi
gittikçe su almakta gemi…

     Neriman CAHİT