Ben BARIŞIM dedi mum, ancak kimse benim sürekli yanık kalıp etrafıma ışık saçabilmeme yardımcı olmuyor, artık sönmek üzereyim. Ve sessizce karanlığa gömüldü. Onun ardından İNANÇ ve SEVGİ mumları da söndü, yavaşça. Toz dumana bulandı ortalık. Kış uzadıkça uzadı, geceler ağır, sabahlar uzaktı.

UMUT yandı bir köşede, can çekişti. Solgun günleri çok oldu, pes etmeye yeltendiği saatleri. Zümrütü Anka’yı düşledi böyle anlarda, canlandı, kendine geldi. Yılmadı, tükenmeye yüz tutsa da sık sık, bezse da anlayışsızlıktan, küçük hesaplardan, bencillikten, direndi. En karanlık saatlerin içinde sabırla gün ışığını bekledi UMUT.

İNANCI dürtükledi yine bu sabah, yeniden;

‘Bir akşam yemeğinde ne kerametler var biliyorsun, her şey bitmedi daha, ne olur kalk, uyan’.  

İNANÇ iç geçirdi. Yorgunum dedi, çok. Ne mumlar yaktık senle biz, ne sloganlar attık, çok şarkılar söyledik, bağır çağır da birbirimizi hiç dinlemedik ki, anlamadık. Güven inşasında fena çuvalladık. Yan yana durunca olur sandık.  

Yapma, biliyorum kötü bir hayal kırıklığıydı yaşadığımız, ama bu kadar karamsar olma ne olur, diye yalvardı UMUT. Denemeden bilemeyiz ki, belki bu kez olur. Yine deneyelim, yine yenilsek de, daha güzel yeniliriz.

‘Ya başarırsak, ya dilimize doladığımız ülkeyi sonunda yaratırsak? Değmez mi ha, bu hayal uğruna son nefesini harcamaya, değmez mi? Bir kez daha tutun bana, söz bu son, bir daha dayanmam kapına.’

Fazla düşünmedi İNANÇ. Şeytan tüyü vardı bu iflah olmaz romantiğin. Bunun son falan olmadığını biliyordu. Her seferinde aklını çelmeyi başaracaktı, onu da biliyordu. Yine de UMUDA o kadar ihtiyacı vardı ki, sırtını dönemedi, atamadı başından.  

Yanındayım dedi, ama bir şartla. Aynı hatayı yapmayalım bu kez. Tepeden yakılmıyor BARIŞ mumu, öğrendik. Öyle metinlere koymakla olmuyor, tek yolu gerçek anlamda inşa etmek GÜVENi, EMPATİYİ öğrenmek. Başka türlü yanmaz, yanmayacak BARIŞ mumu.

Liderlerin anlaşması önemli elbet. Onaylaması da önemli iki toplumun varılacak anlaşmayı. Referandumlar, ayrı ayrı. Anlaşmayla BARIŞ olmuyor ama. Ayrı hayaller kurarak yan yana, ortak yaşama varılmıyor.

Aynı hayale sahip olmalı ortaklar, aynı düşleri görmeli, aynı yarın için çalışmalı. Tanımalı birbirlerini, güvenmeli, sevmeli.  GÜVEN için çalışırım diyorsan, varım!

UMUT da biliyordu bunları, tüm gece düşünüp durmuştu. Güven sağlanmalıydı artık, barış kültürü örülmeliydi tuğla tuğla. Geç kalınmıştı, görüyordu, biliyordu. Çok zordu, ama imkansız değil!

Bana çok ihtiyaçları olacak diye düşündü, çok çalışmayalım ve başarmayalım.

Hazırım, GÜVEN, SEVGİ ve BARIŞ için çalışmaya hazırım! 

Bu makale anonim Dört Mum Hikayesi’nden esinlenerek kaleme alınmıştır.