(Araya ‘darbe’ girdi, bu yazı çok gecikti...)
“Üniversitelerin öncelikle tartışmamız ve çözüm üretmemiz gereken akademik boyutudur” dedi, çok değerli bir öğretim üyesi dostum…
Çünkü “standart” düştükçe, akademisyenler de “çaresizleşiyor…”
Bir ay maaş almazsa, öteki ayı bekliyor.
Ses çıkartamıyor!
Neredeyse asgari ücret düzeyinde bir maaşa razı oluyor.

*  *  *

• “21 saat ders yaptırırlar, sonra ‘niye araştırma yok…’ derler…”
• “Kongreye gideceksiniz, tek gidiş uçak bileti verirler, dönüşü yok…”
• “Bir akademisyen düşününüz ki akademik kongreye katılmak isterse, kayıt ücretini kendisi ödeyecek…”
• “Öğrenciler nasıl isyan etmiyor, bir de bunu şaşırmak gerekiyor asıl…”
• “Tabii üniversite yönetimleri, öğrenciler arasındaki elebaşlarını da besliyor, kolluyor…”

*  *  *

• “Geçen haziranda bir açıklama geldi; eğer maaşlarınızı peşin almak istiyorsanız banka değişikliği yapacaksınız!”

- İş
- İktisat
- Ziraat
- Kapital
- Yeniden Ziraat.
- Yeniden Kapital.

• “Bir senede bu kadar banka değişti.”
• “Ne zaman ki banka bize pek çok belge imzalatmaya başladı, o durumda anladık ki aslında üniversite bizi borçlandırıyor!”

- Niçin kimse İTİRAZ etmedi?

• “Çünkü mecbursun! Bir alternatifin yok. ASGARİ ÜCRETE bir başka üniversiteye mi gideceksin? Pek çoğunun da unvanı dahi yoktur. Çaresizdir.”

• “Bir yandan hastane binası yükselirken, Osmanlı Kütüphanesi’ne milyonlar akarken, pek çok farklı sektöre yatırım yapılırken, Moldovya’dan Singapur’a kampüsler ilerlerken… İnsan şaşırıyor, bu şartlarda bir tek çalışana mı para yok!”

• “İşten atılmak için işini yapmamak ya da iş kaytarmak sebep değil; eğer patronun ailesine söz söylerseniz işte o zaman kapı önündesiniz.”

*  *  *

Ve yeni bir detay!
Bir siyasi parti başkanının eleştirel açıklama yapması üzerine, o partiye yakın isimler rektörlüğe çağrılıyor…

• “İstifa ediniz ve yeni kuracağımız partiye katılınız!”

İster misiniz, bir de “siyasi parti” kursun, “üniversiteler” şimdi!