‘Doğum’ çok güzel bir kelime.
İçini ısıtıyor insanın...
Umut veriyor.
‘Yaşam’ı anlatıyor.
Yeni bir başlangıcı...
***
‘Ölüm’ çirkin!..
İçiniz acıyor...
Kelimeler, yetmiyor bazen...
Ürperiyorsunuz...
Susuyorsunuz...
Ağlıyorsunuz...
***
“Ölümünü üzüntüyle öğrendik” diye yazdım...
Reklam sorumlumuz Feryal, “Hep böyle yazıyorsun, değiştiriyorum” dedi.
“Vefat, yaz, ölüm yerine”...
Niye, dedim...
“Ölüm çok çirkin...”
İyi de ‘vefatı’ denince, ne değişiyor ki?
***
İki  gerçeği hayatın, vazgeçilmez...
İki ‘sebebi’...
Doğum...
Ve ölüm...
***
‘Düğün ve Cenaze’ diye koymuştu Goran Bregoviç, orkestrasının ismini...
İki ‘merasim’...
Bir hayatın özeti...
***
Hiç unutmadığım anlatılardan biridir...
‘Her ölüm, biraz kendi ölümünü hatırlatır insana... Bundandır ürpermemiz...’
Önce dedeler, nineler gidiyor...
Analar, babalar...
Sonra...
Sıra geliyor...
***
En kötüsü de o sıra şaşınca işte...
***
Cemal Süreyya, öylesine doğal anlattı ki ölümü...
Bunu diyebilmek mesele...

Ölüyorum tanrım
Bu da oldu işte.

Her ölüm erken ölümdür
Biliyorum tanrım.

Ama, ayrıca, aldığın şu hayat
Fena değildir...

Üstü kalsın...