“Seni en fazla etkileyen 10 şarkıyı not al” deseler...
İlk “Arkadaş”ı söylerim.
Melike Demirağ ve “Arkadaş...”

*  *  *

Melike Demirağ’ın bir sözünü okudum dün, Türkiye için söylemiş.
Kıbrıs’a uyarladım.
“....bence mesele, bu topraklar üstünde yaşayan her insanın, huzur, barış içinde, çıkar ve güç için kimlikleriyle birbirine düşürülmediği, adaletli, laik, demokratik ve hukukun kimsenin iki dudağının arasında olmadığı bir Kıbrıs’ta yaşaması meselesi. Umarım olur...”

*  *  *

“Kapalı Maraş, Açık Utanç” dedik, manşetten...
Üç de gencecik insan, ellerinde kelepçe...
Polonya ve Litvanya’dan gelmişler.
Kimileri şuna takıldı, “yasak bölgeye girmek yasaktır, her yerde tabela var, niye yasak bölgeye girdiler? Dünyanın her yerinde yasak bölgeye girdiğiniz zaman tutuklanırsınız.”

*  *  *

Şöyle bir “cinlik” türedi!
Neredeyse tüm meselelere “kendimize özgü” çözümler üretiriz ancak...
İşimize gelince de şu tanımı çok severiz:
“Dünyanın her yerinde...”
Neyimiz dünyaya benziyorsa!

*  *  *

Galiba yanlış anladınız!
Utanç “yasak bölgede tutuklama” değil.
Maraş’ın kendisi!
44 senedir kapalı tutmamız.
O nedenle “Kapalı Maraş, Açık Utanç.”
Dünyanın herhangi bir yerinde, Maraş’a benzer bir örnek var mı, bilmiyorum.
Eğer varsa, orası da utançtır.
Maraş, gasp edilmiş bir yerdir.
Tellerle çevrilmiştir.
Bir kent tam anlamıyla katledilmiştir.
Üstelik bu kent, dünya harikası bir doğal güzelliğe, eşsiz bir turizm potansiyeline, yok edilen bir altyapıya sahiptir.
45 oteli, 21 bankası, 24 tiyatro ve sineması, 8 okulu, 2 bin 953 işyeri, 4 bin 649 hanesi, 9 eğlence yeri çürütülmüştür!
Şimdi üç genç bu “ayıbın” fotoğrafını çekmiş, kelepçeliyoruz.
Utanç budur!

*  *  *

Utançla yüzleşmek, bir başlangıçtır.
İyileşmeye dair.
Umarım olur...