Yalnızlık…

Ne yazacağımı bilemediğim zamanlar olur. Ufukta herhangi bir gelişme yönündeki en küçük umut dahi yitip gittiğinde, sahip olunan araçlar ne olursa olsun mücadeleye devam edecek pek bir şey kalmıyor. Her şey anlamsız görünüyor. Kendi kendime soruyorum; “amacım nedir?” Bu coğrafyada birleşik olarak yaşama ihtimali yoksa bu köşenin ne anlamı kalır ki?  Bu şekilde birbirimizi anladığımız, bir toplumun diğer toplumu daha iyi tanıdığı şeklinde görüş vardır. Evet… Doğrudur. Ama en sonunda aramıza iyiden iyiye bir duvar ördüysek bunun ne anlamı kalır ki?        

*  *  * 

Bugün seçim yazmayı düşünmüştüm. İyiden iyiye ayyuka çıkan seçim öncesi dönem ile ilgili yazacaktım. Alışılageldik sözlerin tekrarlanmasından, eski – bildik adaylarımızın dönüşümlerinden, ne güzel giyindiklerinden, konuşurken ellerini kollarını ne kadar şık salladıklarından, iletişim biliminin kendilerine ne güzel etki ettiğinden, çarşı - pazarda, kahvelerde halkı ne denli sabırla dinlediklerinden bahsedecektim. Sloganlarının ne kadar manasız duyulduğundan, zıtlaşmalarının, beyanatlarının içerikten yoksun olmasından söz edecektim. Bunlara kimsenin inanmadığını, ama başka bir seçenekleri olmadığından ötürü dinlediklerini yazacaktım…   

*  *  * 

Fakat niye yazayım ki? Söyleyin bana, ne manası var? Kıbrıs Rum tarafındaki ajanda budur. Seçim öncesi dönemindeyiz. Yani ölü bir dönemdeyiz. Bu dönemde herhangi şey olması beklenmez. Dümene geçecek bir sonraki kişinin kim olacağı sabırla beklenir. Ama Aslında bu kaptanın gemiyi nereye götüreceği de önceden bilinir. Çünkü tümü de daha önce denenmiş kaptanlardır. Kimse kıyıya çıkarmaya muvaffak olmadı. Sadece gidiyoruz… gidiyoruz… gidiyoruz… Ve halen denizin ortasındayız. Korkarım, çok korkarım ki burada kalacağız… Denizin ortasında… İşte bu yüzden söylüyorum size bunları… Şimdi ben size ne yazayım?

*  *  *

Köşenin geri kalan kısmında yalnızlıktan söz edeceğim. Genellikle büyük bir çalkantıdan sonra gelen ve ardından iç muhasebenin başladığı yalnızlıktan… Ne olduğunu, nasıl olduğunu, nasıl başladığını düşünür durursun. İyi bir haber bekleyerek kaç gece sabahladığını düşünürsün. Dümeni tutanlara ne kadar ümit bağladığını düşünürsün. Saatler süren tartışmalar, ağır iş, boş kâğıda mürekkep tonları... Ve sonra, sonuç. Seni gerçeğe indiren, ayağını yere bastıran ve an an inandığın için seni aptal gibi hissettiren sonuç…            

*  *  *

Analizin de kısır döngüsü tamamlandıktan sonra da yalnızlık... Yalnızız. Kaç kişi olduğumuzu bilmiyorum. İki? Üç? On üç? Otuz bin? Yarım milyon da olsak (ki değiliz) yalnızız. Çünkü dümeni başkaları tutuyor. Biz bu dümeni ne talep ettik ne de onlardan almak istiyoruz. Bilmiyorum… Belki de yalnızlık hoşumuza gidiyor. Bir de perişanlık… Denk gelir de görüşürsek ara ara görüşelim… Kendimiz dışında herkesi her şeyi suçlayalım. Neymiş, biz istiyormuşuz. Diğerleri istemiyor! Biz istiyoruz da ne yaptık? Yalnızlığımızı sarmalamaya devam ettik. Sıkı sıkı tuttuk, sıkı sıkı koruduk…         
*  *  *

Hade bakalım önümüzdeki hafta yeniden denizin ortasında seçim öncesi verilen sözleri yazayım. Bu seçim, muhtemelen bu memleketin geleceğine ilişkin müzakere masasında sizinle oturacak kişiyi belirleyecek… Tabii müzakere masası bir gün yeniden kurulursa! Kısır döngü sürüyor…    

_____________________________________________________________
 

YENİDÜZEN için yazılmış Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili
_____________________________________________________________

Μοναξιά…

Είναι φορές που δεν ξέρω τι να γράψω. Όταν χάνεται και η παραμικρή ελπίδα για οποιαδήποτε εξέλιξη η οποία να δίνει προοπτική, δεν μένουν και πολλά για να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι με όποιο μέσο διαθέτεις. Όλα μοιάζουν ανούσια. Διερωτώμαι ποιος να είναι πια ο σκοπός μου; Τι σόι νόημα μπορεί να έχει αυτή η στήλη αν δεν υπάρχει πιθανότητα να ζήσουμε ενωμένοι μαζί σε αυτό τον τόπο; Υποτίθεται ότι με αυτό τον τρόπο αλληλοκαταλαβαινόμαστε, κατανοούμε καλύτερα η μια κοινότητα την άλλη. Ναι… αλήθεια είναι. Αλλά γιατί τελικά αν έχουμε κτίσει για τα καλά το τείχος ανάμεσά μας;

*  *  *  * 

Σκέφτηκα να γράψω σήμερα για τις εκλογές. Για τον προεκλογικό που έχει φουντώσει για τα καλά. Για την επανάληψη των τετριμμένων υποσχέσεων, για τη μεταμόρφωση των παλιών-γνωστών μας υποψηφίων, για το πόσο όμορφα ντύνονται, πόσο κομψά κουνάνε τα χέρια τους όταν μιλάνε, πόσο όμορφα επιδρά επάνω τους η επιστήμη της επικοινωνιολογίας, πόσο υπομονετικά ακούνε τα παράπονα των πολιτών στις λαϊκές αγορές, στα παζάρια, στις καφετέριες. Πόσο ανόητα ακούγονται τα συνθήματά τους, πόσο κενές περιεχομένου είναι οι αντιπαραθέσεις τους, οι δηλώσεις τους. Πόσο κανένας δεν πιστεύει, αλλά απλώς ακούει γιατί δεν έχει κι άλλη επιλογή…

Αλλά γιατί να το κάνω; Πέστε μου, τι νόημα έχει; Αυτή είναι η ατζέντα στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Είμαστε σε προεκλογική περίοδο. Είμαστε δηλαδή σε νεκρή περίοδο. Αυτή την περίοδο δεν περιμένεις να γίνει τίποτε. Καρτεράς υπομονετικά ποιος θα είναι ο επόμενος που θα πάρει το τιμόνι και ξέρεις εκ των προτέρων πού θα οδηγήσει το καράβι. Γιατί είναι όλοι τους δοκιμασμένοι καπετάνιοι. Και κανένας δεν κατάφερε να βρει την στεριά. Μόνο πάμε… πάμε… πάμε… και είμαστε ακόμα μεσοπέλαγα.  Πολύ φοβάμαι ότι εδώ θα μείνουμε… στη μέση του πελάγους. Γι’ αυτό σας λέω… τι να σας γράφω κι εγώ τώρα;

 *  *  *  *

Θα αφιερώσω τις υπόλοιπες γραμμές στην μοναξιά. Αυτήν, που έρχεται συνήθως μετά από μια μεγάλη αναταραχή, την οποία ακολουθεί περισυλλογή. Αναλογίζεσαι τι έγινε, πώς έγινε, πώς ξεκίνησε. Σκέφτεσαι πόσα βράδια ξενύχτισες περιμένοντας ένα καλό νέο, πόσες ελπίδες εναπόθεσες σε αυτούς που κρατάνε το τιμόνι.  Μετράς ώρες συζητήσεων, σκληρής δουλειάς, τόνους μελάνι σε άδειο χαρτί. Και μετά, το αποτέλεσμα. Αυτό που σε προσγειώνει στην πραγματικότητα και σε κάνει να νιώθεις βλάκας γιατί υπήρξαν στιγμές που πίστεψες.

Και αφού ολοκληρωθεί ο κύκλος και της ανάλυσης, η μοναξιά…
Μόνοι είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι είμαστε. Δύο; Τρείς; Δεκατρείς; Χίλιοι-τρεις; Τριάντα χιλιάδες; Και μισό εκατομμύριο να ‘μαστε (που δεν είμαστε), μόνοι είμαστε. Γιατί το τιμόνι το κρατάνε άλλοι. Και εμείς ούτε επιδιώξαμε, αλλά ούτε και θέλουμε να τους το πάρουμε. Δεν ξέρω… ίσως και να μας αρέσει η μοναξιά. Και η μιζέρια. Να τα λέμε πού και πού αν τύχει και βρεθούμε… να φταίμε τους πάντες εκτός από εμάς. Γιατί λέει, εμείς θέλουμε. Άλλοι δεν θέλουν! Κι εμείς που θέλουμε τι κάναμε; Συνεχίσαμε να αγκαλιάζουμε τη μοναξιά μας. Την κρατάμε σφικτά, την προστατεύουμε…

Κι άντε εγώ πάλι από την άλλη βδομάδα να σας αναλύω μεσοπέλαγα τις προεκλογικές δεσμεύσεις των εν δυνάμει συνομιλητών σας στο τραπέζι των όποιων διαβουλεύσεων για το μέλλον αυτού του τόπου… αν υπάρξουν ποτέ ξανά!  Ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται…