“Biz küçükken çok büyüktük.

Mesela kollarımızı bir açardık, dünyayı kucaklardık.

Güzeldik biz küçükken.”

Büyüdük!

Çok da kirlenmemişsek, sevdadandır.

***

Birbirimizin sırlarını saklıyoruz; etten surların içinde!

Dökülsek hep birlikte, akacağız.

Ne makyaj kalacak, ne maske!

Suyu dinledim, ateşi yaktım, özledim hep!

İnsanı özlemler büyütüyor en fazla…

Bir de telaşlar!

İnsanı sızılar büyütüyor ayrıca…

***

Okulun arka bahçesinde sanat atölyesi vardı ve o çizgisiz beyaz defteri dizlerinin üzerinde tutan kız yüzüme bakardı hep…

O resim hiç bitmedi.

O telaş...

O ürperti…

***

Toprağın kalbi var mıdır?

Denizin ya da göğün…

Yusufçukların gölgesinde beklerken çocukluğum, kalbi var mıdır zamanın?

***

İnsanın kendi göğüne tırmanmasıdır, yaşamak…

Ah yaşamak!

Hem çoğalarak, hem azalarak…

Kendi göğsüne…

***

Yıldızları üflüyor, dilek tutuyorum, gözlerim ay ışığı…

“En büyük hayalim Kıbrıs adasından son askerin - ve onca mühimmatın - gittiğini, tek bir barikatın kalmadığını ve yurdumun yeniden birleştiğini görmektir. Bundan daha güzel bir hayal olamaz.”

***

“Bir ağacı köklerinden ayırabilirsiniz ama gündüzü gökyüzünden koparamazsınız” der Victor Hugo!

Gün doğacak yine, gün doğacak…

***

Yarım asır birikti avuçlarımda, bak… Kokusu birikti, sevdiklerimin… Korkular birikti, pişmanlıklar; öpüşler, gülüşler, sevişmeler birikti ve kavgalar, kansız… Sessizlikler birikti ve çığlıklar, içime attıklarım ve içimden attıklarımla dağlar birikti…

Yarım asır, kaç mevsimse, o kadar bulut birikti, o kadar yağmur, o kadar göçmen kuşlar…

***

“Bir zamanlar” demeyeceğimiz bir zamanlar…Yürüyeceğiz, çocukluğumuza doğru, epey bir vakit eskitmişken…

Şiirle, ezgiyle, aşkla…

“Güzel olan yaşadığımızdır…”

Surlarımızı aşarak…

Sırlarımızla…

***

Yağmur sonrası toprak kokusuyla ekmek kokusu yarışacak, en güzeli için… Dağdaki kekiğin kokusuyla sevgilinin boynundaki şehvetin kokusu yarışacak.

Yine de yeni doğmuş bir bebeğin teninin kokusu kazanacak yarışı…

Gün doğacak yine, gün doğacak…