Neriman Cahit

Değiştiremeyeceğimiz şeyler için durmadan yakınmak niye… Örneğin ölüm, örneğin yaşlanmak.

Her olayı bilgece yaşamak gerekiyor…

Belli yaş dönemleri, dünyayı yerinden algılamak için kilometre taşları olabilir… Her yaş farklı mutluluklar getiriyor; mutsuzluklar da tabii; ama onların üzerinde o denli durmak gerekmez; çünkü yaşamda önemli olan onlar değil…

İnsanın kemikleri değişiyor, kasları değişiyor, derisi, duyguları değişiyor. Doğada da yaşanıyor aynı şeyler; ama tek fark, doğa bitmez tükenmez bir çaba ile kendini yenilemeye çalışıyor.

Hayat, yaşayarak öğreniliyor. Onu çoğaltıp büyütecek, sonsuzlaştıracak tek yol ise, iletişim, paylaşım, hoşgörü ve sevgidir. Ve insan, her yaş döneminde farklı duygusallıkları, değişik sevgileri, farklı paylaşımları yaşıyor.

Bir anlamda… Düşünce dünyasında sakin bir liman yok…

***

Gerçek mutluluk, yaşamak, kavramak ve bu değişim girdabı içinde yaratmaktır. Benim için de “evrensellik” kadar yerellik de önemlidir.

Önemli olan, tıpkı bir cambaz gibi yaşamla oynamak!

Bu oyunda, bireysellikle – çevre, yerellikle – evrensellik ve düzenle – fantezi arasındaki armoni öylesine önemli ki!

Medyanın bize taşıdığı “kitle kültürleri” ile yaşamaya çalışmak, verilen reçetelere uymak, değişimi yakalamak konusunda insanı köreltiyor. Her an ama her an, kültürel değerleri gözden geçirmek ve seçici olmak zorundayız.

***

Lefkoşa’da artık yaşamak daha da zorlaşıyor… Canım burnuma geldiğinde Vasilya gibi bir huzur mabedine sığınmak bana müthiş bir dinginlik getiriyor. Keşke sık sık gidebilsem ya da hep orada yaşasam diye canım çekiyor; ama ülkede durmadan bir cadı kazanı kaynarken… Kaynatılırken… Vasilya’nın huzuru da belli ki bir süre idare edebilir insanı…

Rahat bir ortamı fazla sevmek ve özlemek insanı bazı şeylerden (belki de yaşamdan) koparabilir. Dünyayı – yaşamı kavramak için yeşilin ve mavinin rengini yeniden keşfetmek yeterli olmuyor…

***

Yaşamak çok yorucu…

Bunun için de ölüm var zaten…

Ama, yaşarken de ölmemek için koşmak gerekiyor. Bunun yaşı ise taa ölüme kadar. Beynin, kasların, bacakların elverdiğince koşacaksın…

Yenilenmek, değişmek, yeniden var olmak… Her an, var olmak ve yaratmak… (Nafile, bir yerlere tutunmaya çalışmadan…)

***

Sürekli bir armoni arayışı…

***

Yaşamda her an, yeni uyumlar, yeni tatlar var. Bitenin yerine bir yenisi, bir başkası olmalı… Nostalji ise, sadece şiirlerde, şarkılarda güzel… O da, paylaşılmışlığı oranında…

Bir tek huzurlu liman var. O da belki, değişmeyen dostlar… Siz de değişiyorsunuz, onlar da değişiyor ama yine buluşuyorsunuz. Değişimin girdabı sizi koparamıyor; çünkü büyük bir paylaşım ve sevgi söz konusu. Bunu zaman bile aşındıramıyor; bütün silahlarını aleyhinize kullandığı halde…

***

Güzel dostluklar sakin birer limandır…

İnsanın huzur içinde yaşlanabileceği, başını yüreğini yaslayabileceği birer liman…

Böyle bir limana çok gereksinimimiz var… Önemli olan onları iyi seçmek, korumak ve sürekli o dostluğu beslemek… Sevgiyle üretmek, fantastik dayanışmalarla beslemek… Ve yeniden, yeniden yaratmak…

***

Böyle sevgilerimiz yoksa… hiçbir şeyimiz yok demektir…

İnanın ki çok gerçekçi ve samimiyim…

Yepyeni ‘umudu’ yaratabileceğimiz bir yıla giriyoruz…

Hade gelin birbirimizi durmadan kırmak incitmek yerine – öyle hep kendini düşünen – hedefleyen seçimler yerine: Ortak paydaları olan planlar yapalım: “Öznesi çocuklarımız olan huzur dolu…

Yüreği onlar – dolayısıyla ülkemiz için çarpan

Sevgi ve umut dolu planlar…”