Dün bir rüya gördüm: Küçücük bir kızdım ve annemle birlikte Ledra Caddesi’nde yürüyorduk. Babamın “İoannis Kliridis ve Oğulları” isimli hukuk bürosuna giderken sık sık gören ve tanıyan dükkân sahipleri bizi selamlıyorlardı. Babamın bürosu Sarayönü’nde, mahkemelerin karşısındaydı.

Atatürk Meydanı’na geliyoruz. Rüstem Kitabevi’nde bir durak yapıyoruz. Sonuçta en iyi İngilizce kitap koleksiyonu oradadır ve annem okumayı çok sever. Sayın Rüstem ile arkadaşız ve babamın ofisine giderken orada dururuz. Bedevi Pastanesi de oraya yakındır. Lefkoşa’nın en güzel sütlü böreği oradadır.  

Dedemin ve elbette babamın ofisinde bizi Hrisanthos Amca karşılıyor. Gri saçlı, üzerinde yelek ve cep saatiyle… Aniden karşıdaki mahkemeden güçlü bir ses geliyor.
“Bir sonraki Sayın Kliridis!”
Bu bağıran mahkeme memuru… Mahkemeye çıkmadan hazırlık yapmaları için avukatlara haber veriyor.
Uyandım!
Aynı zamanda bir hatıra olan rüyam bitti.
Son zamanlarda kendimi sık sık aynı yolu yürürken buluyorum.
Birçok dükkân sahipleriyle, mesela sahiplerinin çocuklarının devraldığı Bon Marche’daki kişilerle selamlaşıyoruz.
Rüstem Kitabevi’ni de oğlu Ali devraldı ve birlikte eski zamanları yad ederiz.
Mahkemelerin biraz aşağısında Kemal Saraçoğlu Vakfı vardır.
Bu vakıf, biliyorsunuz, lösemili çocuklara yönelik bir vakıftır.
Oraya giderim, orada çalışan bir arkadaşımla buluşup kahve içeriz. 

Bu küçük adımlarla müthiş bir huzur ve mutluluk yaşarım, çünkü yüreğimde yeniden birleşme gerçekleşmiş durumdadır.
Bunu tek başıma yaparım.
Eski yollarda yürüyerek ve geçmişle yeniden bağlantı kurarak…   

90’lı yıllarda eşim Kostas ile iki toplumlu çatışma çözüm gruplarına başladığımızda, 1963 sonrasında kendimi Kıbrıslı Türklerle temas kurmaktan mahrum bıraktığımı anladım.
Bu iletişimin bana kendimden bir parça verdiğini keşfettim.
Kendimi daha bütünlüklü, daha tam hissetmemi sağlamıştı.
Benim açımdan yurdumun diğer yarısı sadece bir yerden ibaret değildir, aynı zamanda insanlardır da…  
Sadece daha yaşlı olan insanların bunu hissedebilecekleri düşüncesindeydim.
Oysa geçenlerde aynı şeyi genç bir Kıbrıslı Türk kadının Kıbrıslı Rumlar için söylediğini büyük bir mutlulukla işittim.
Bu genç Kıbrıslı Türk de Kıbrıslı Rumları tanıdığında diğer yarısını bulduğunu söylüyordu. Derinlemesine düşünüldüğünde bunun mantıklı olduğu görülür, zira aynı topraktan beslendik, aynı yerde büyüdük, aynı gökyüzü altındayız.

Bu nedenle, Kıbrıs Türk tarafında daha fazla zaman harcamak, oradaki gündelik hayata daha fazla dahil olmak gerektiğini hissediyorum ve bu şekilde Kıbrıs'ı kendi açımdan yeniden birleştiriyorum.

Siyasi düzeydeki çabalarım umut ettiğim sonuçları getirmemiş olabilir.
Fakat ben, kendi yolumla birleşmiş bir yurtta yaşıyorum.
Tüm Kıbrıslıların yaşamalarını istediğim gibi…
Evet, diğer yarılarını bulmuş Kıbrıslılar gibi yaşıyorum!