Yeniden yakınlaşma elitist midir? / Είναι η επαναπροσέγγιση ελιτίστικη;
Yeniden yakınlaşma elitist midir?
Son dönemde bu konuda yazılıp çizilenleri ve söylenenleri çok sık duyuyorum.
İşitiyor, gözlemliyor, okuyorum.
Özel bir analiz gerekmeksizin, genel başlık şu: “Yeniden yakınlaşma elitist biçimde yapılıyor.”
İki toplumlu etkinliklerin “seçkin bir azınlık” tarafından sürdürüldüğü anlatılıyor.
***
Geçtiğimiz hafta, genelde aynı görüşleri paylaştığım bir arkadaşımla bu konuyu tartışma fırsatım oldu.
Bana her iki toplumda yeniden yakınlaşma etkinliklerine katılmak isteyen farklı kişilerin de olduğunu; ancak onların, bu temasları düzenleyen dar çevrenin içine giremediklerini söyledi.
O dar çevrelerin arasında katılamadıkları için de yeniden yakınlaşma adımlarından uzak duruyorlar.
***
İki toplumlu etkinlikler kitlelerin toplanmasını gözetirken, hareket noktası kişisel girişimler veya kendi kendini tatmin amaçlı inisiyatifler oluyor.
Bir de şu soru dikkat çekiyor:
“Öyle ya da böyle bu etkinlikler liderlerin, siyasilerin veya müzakerelerde en önde olanların ofislerinde tamamlanıyor. Tüm bunların aktivist faaliyetlerle ne işleri olabilir?”
Benim de bu “kapalı gruba” ait olduğumu düşündüğünü anlayana kadar arkadaşımın söylediği birçok şeyle hemfikirdim!
Oysa ben herhangi bir iki toplumlu grubun üyesi değilim, kesinlikle bir siyasi parti üyesi değilim, ne bir birliğin ne de örgütlü bir oluşumun üyesiyim.
Yeniden yakınlaşma etkinliklerine her zaman kişisel olarak katıldım.
İki toplumlu koronun konserine gitmek ya da Yunanca konuşan bir Kıbrıslı olarak şu an okuduğunuz makaleyi yazmak benim adıma iki toplumlu bir etkinliktir.
Şu an yaptığım, bunu başarabildiğim içindir.
Mesela resim ya da boya yapabilseydim, şu anda Kıbrıslı Türk bir meslektaşımla birlikte, yeşil hatta terk edilmiş bir binanın dış cephesini boyayabilirdim.
Günün sonunda yeniden yakınlaşmanın mantığı bu değil mi?
Herkes yeteneği ölçütünde ve elindeki olanaklarla, karşılıklı anlayışa, karşılıklı saygıya, birlikte yaşamaya katkı koyar.
***
Evet, böylesi etkinliklerde maalesef kitlesellik noksanlığı vardır.
İki toplumlu temasların çok daha kitlesel olmasını ben de isterdim.
Evet, pek çok örgütlü eylem siyasilerin ofislerde son buluyor.
Her iki toplumdan onar kişinin liderliklere müthiş bir baskı yapabilecekleri yanılgısı ile bu ofislere gidiliyor. (Şahsen ben de aktivizmin politikaya neden karışması gerektiğini anlamış değilim).
Tüm kitleyi etkileyecek ve çok daha geniş katılımlı bir kitlesel organizasyon düzenleyecek derecede becerikli, bağımsız ya da cesur olmadığımızdan ötürü; geriye herkesin kendi meziyetleri ile kendi katkısını koymasından başka bir seçenek kalmıyor.
Ben kendi katkımı koyacağım, ressam ya da aktör, öğretmen ya da avukat da kendi katkısını koyacak.
Ve politikacılar da kendi işlerini yapacaklar!
YENİDÜZEN için yazılmış Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili
Είναι η επαναπροσέγγιση ελιτίστικη;
Τώρα τελευταία το ακούω όλο και πιο συχνά. Το βλέπω να γράφεται, το ακούω σε δημόσιες ή ιδιωτικές συζητήσεις να περιγράφεται με ένα τίτλο χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση: «Η επαναπροσέγγιση διεξάγεται με τρόπο ελιτιστικό».
Την περασμένη βδομάδα είχα την ευκαιρία να το συζητήσω με μια φίλη με την οποία συμμεριζόμαστε τις ίδιες απόψεις. Μου είπε ότι υπάρχουν άνθρωποι και στις δύο κοινότητες, οι οποίοι θα ήθελαν να εμπλακούν σε επαναπροσεγγιστικές δράσεις, αλλά δεν καταφέρνουν να εισχωρήσουν στον στενό κλοιό των ανθρώπων που ανάλαβαν να τις διεξάγουν. Υποστήριξε μεταξύ άλλων ότι οι δράσεις έχουν ως αφετηρία την προσωπική προβολή ή αυτοϊκανοποίηση, παρά τη μαζικότητα και την εμπλοκή σε αυτήν της μάζας των ανθρώπων. «Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι δράσεις αυτές καταλήγουν στα γραφεία των ηγετών, των πολιτικών ή των πρωταγωνιστών των διαπραγματεύσεων. Τι δουλειά έχουν όλοι αυτοί σε ακτιβιστικές δράσεις;».
Πήγα να συμφωνήσω σε ορισμένα από αυτά που έλεγε, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι μιλούσε , θεωρώντας δεδομένο ότι κι εγώ ανήκω σε αυτή την κλειστή ομάδα ανθρώπων. Μα, δεν είμαι μέλος δικοινοτικής ομάδας, σίγουρα δεν είμαι μέλος κόμματος, αλλά ούτε συνδέσμου ή άλλου οργανωμένου συνόλου. Πάντα είχα ανάμιξη σε επαναπροσεγγιστικές δράσεις ως άτομο. Δικοινοτική δράση είναι από την προσέλευση σε συναυλία της δικοινοτικής χορωδίας, μέχρι το να είσαι ελληνόφωνος και να γράφεις σε τουρκοκυπριακή εφημερίδα. Κι αν αυτό κάνω τώρα, είναι απλά γιατί αυτό ξέρω να κάνω. Αν ήξερα ας πούμε να μπογιατίζω, θα αναλάμβανα να μπογιατίσω με έναν τουρκοκύπριο συνάδελφο τις προσόψεις των εγκαταλειμμένων κτιρίων γύρω ή ακόμη και στην ίδια την πράσινη γραμμή.
Και τελικά, αυτό δεν είναι το νόημα της επαναπροσέγγισης; Ο καθένας, ό,τι μπορεί, με τα μέσα που διαθέτει, με αυτό που ξέρει να κάνει, να συμβάλει στην αλληλοκατανόηση, στον αλληλοσεβασμό, στην συνύπαρξη.
Ναι, λείπει η μαζικότητα. Πολύ δυστυχώς. Κι εγώ θα το ΄θελα. Ναι, οι περισσότερες οργανωμένες δράσεις καταλήγουν σε πολιτικά γραφεία. Με την ψευδαίσθηση ίσως ότι δέκα άνθρωποι από τις δύο κοινότητες, θα μπορέσουν να ασκήσουν πίεση προς τις ηγεσίες (ούτε κι εγώ αντιλαμβάνομαι γιατί ο ακτιβισμός πρέπει να εμπλέκει την πολιτική).
Αλλά αφού δεν είμαστε αρκετά ικανοί ή αρκετά ανεξάρτητοι, ή αρκετά θαρραλέοι να οργανώσουμε ένα μαζικό ακτιβισμό με ουσιαστική επίδραση εμπλέκοντας τη μάζα, τότε δεν μένει παρά ο καθένας να βάζει το λιθαράκι του. Εγώ το δικό μου, ο μπογιατζής το δικό του, ο ηθοποιός το δικό του, ο δάσκαλος το δικό του, ο δικηγόρος το δικό του και οι πολιτικοί, τη δουλειά τους!
