ÇAMUR yığını içinde son model ve son derece lüks bir araba duruyor.
Yok yok durmuyor.
Sürükleniyor!
Hemen arka planda dört minareli ve heybetli bir cami görünüyor.
Ada yarısına dair efkârımızı bundan daha güzel özetleyen bir fotoğraf olamazdı.
Yılın değil on yılın fotoğrafı aslında!

*  *  *

Saplandığımız çamurdan kurtulmak için dua ediyoruz.
Gel gör ki duayla da olmuyor.
En pahalı arabalar içinde yağmura yeniliyoruz.
Öncelik yol değil minare!
Daha Türk, daha Müslüman ve daha kirliyiz!
Daha çok “kutsallarımız” ama daha belirsiz “hayatlarımız” var.

*  *  *

Toplumsal planımızı “bireyci” bir yerden yaptığımız için kişisel kazanımlara kilitlendik.
Yanıldık!
50 yıla yakındır kimi karşıt, kimi yandaş görünse dahi “sessiz” bir uzlaşı sağladık.
Bu sessiz uzlaşıdan geriye böylesi bir “düzen” kaldı.
Işıksız, renksiz, umutsuz…
Bir de bu “acıklı” fotoğraf!
 

Nasıl bir ‘kriz’ istersiniz?
Krizdeyiz.
Krizin en önemli sebebi de “Türk Lirası.”
Özetle: Türkiye.

*  *  *

Krizdeyiz ama “miş” gibi yapıyoruz.
Hem “krizi” görüyor, biliyor, anlıyor, hem de hayatın normal akmasını bekliyoruz.
Nasıl olacak?

*  *  *

Krizdeyiz.
Ekonomik krizin bir diğer sebebi adanın kuzeyine uydurulmuş devletin “miş” gibi halleri!
Bütçesi planlanmıyor.
“Ödemeler”e göre bütçe yazılıyor.
Eğitim bütçesi “maaşlar” demek.
Sağlık bütçesi “maaşlar” demek.
Tarım bütçesi “maaşlar ve teşvikler” demek.
Maliye bütçesi “maaşlar, transfer, teşvikler” demek.
Peki yatırım?
Öyle bir kalem yok!

*  *  *

Sene 2011.
Adanın güneyinde “kriz” başlıyor.
2.400 Euro maaş alan kamu görevlisi Kıbrıslı bir dostumun maaşı 2.000 Euro’ya düşüyor.
Şu anda 2019’dayız.
Dün sordum, maaşı, 2.000 Euro.
Tek farkla!
Geçtiğimiz aydan itibaren maaşının % 1.7’si de “Genel Sağlık Sigortası” için kesiliyor.
Kriz böyle bir şey!

*  *  *

Avrupa Birliği işletmelerin büyüme oranlarına dair son rakamları açıkladı.
AB ortalaması % 6 büyüme var.
En yüksek büyüme oranı Kıbrıs Cumhuriyeti’nde: % 57.
Büyüme oranını etkileyen en önemli faktör yeni istihdamlar.

*  *  *

Bedel ödemeden olmuyor.

 

Velesbit, Omorfo ve ada!

İlkokuldaki oğlunu bisikletiyle taşıyan bir babayı Avrupa’da görsek, hemen dilimize dolardık.
Finlandiya ya da Norveç’te olsa bu görüntü, Fransa ya da Almanya’da ballandıra ballandıra anlatırdık.
Omorfo’da gördüm, Güzelyurt’ta.
Sevgili Reşat Kansoy, bisikletine özel bir aparat eklemiş ve oğlu için güzel bir taksi yaratmış.
Kendi pedal çeviriyor, oğlu da ardından geliyor, evden okula, okuldan eve…
Diyebilirsiniz ki “Bu ülkenin yolları, bisikletle ulaşımı hak etmiyor.”
Ama doğrusu, bu ülkenin yolları, dünya parasına aldığınız o lüks araçları da hak etmiyor.
O arabalar, bu yollara fazla!
Bu ceplere de…
Sevgili Reşat, harikasın.
Kim bilir ne kadar çok çocuk, senin evladı kıskanıyordur, delice…

Bir başka sergi

Ayah Abdelrahman'a, içi içine sığmayan Deniz Nasıfoğlu'na, Gonce Çalıcı'ya, Güzin Aşık'a, Neriman Şemiler'e, Neşe Edin'e, Pijan Çavuşoğlu'na ve seneler oldu göremedim, bir dönem, birlikte haber peşinde koştuğumuz, gazeteci büyüğüm Serpil Çağaşan'a selam olsun.
Merdiven ayaklarından göğe doğru yükselen sergide isimleri vardı.
Tabloların içinde de yürekleri…
Onkoloji Hastanesi'ndeki resim sergisini ziyaret ettim.
İnsan “onkoloji” sözcüğünü duyduğu zaman biraz ürperiyor.
Kanserle hayatı birbirinden uzak tutuyorduk geçmişte, şimdi çok daha bilinçliyiz, tıbbın çok daha iyi imkanları var, harika bir merkez yapılmış.
Hemşireler, doktorlar, canla başla çalışıyorlar.
Yine de asıl mesele görkemli hastanelerin ötesinde "kapsamlı koruyucu tedbirler."
Doğaya, doğala dönmeliyiz, "yapay" ne varsa terk ederek.
Yapay dostlar, göstermelik sevişler dahil!

(Sergide, Pijan'ın tablolarını ayrı bir hayranlıkla izledim. Çok beğendim, paylaşmak istedim.)

Nasıl yani?

Dünyanın en zengin adamı olan Amazon’un kurucusu Jeff Bezos ve eşi MacKenzie’nin boşanma süreci 35 milyar dolarlık (yaklaşık 196.6 milyar lira) bir anlaşmayla sona erdi.
Ajanslar böyle diyor!
“KKTC” bütçesinin 7.7 milyar lira olduğunu biliyorum.
Bir yanlışlık olmalı!
Yok değilse, keşke, Jeff bizim “devlet”le evlense!