Neriman Cahit

Bu bir isyandır, kesmeyin sesimi dinleyin.

Tüm yasaklarla belenmiş… Çıkıp

Gelmiş evcil kuşlarımın kanatlarında…

Ürkütmeyin…

Ben bu kentte doğmadım… Lefkoşa kentinde

Ama hep sevdim… O kadar olur…

Yağmalatmadım, kuşlarını vurmadım…

Vurdurtmadım…

Hep köylülüğümle utangaç, hep başım yerde…

Çocukluğum, genç kızlığım yasaklı

Pankartlı, göz yaşartıcı bombalı…

Hep sömürgenlerce yaralı…

Sarayönü, Dikilitaş, Girne Kapısı…

Uzun Yol, Magic Palace Sineması, Tımarhane Tepesi…

Hep eksik kareli bir resim…

Bir türlü tamamlayıp duvara asamadığım…

Hep aynı sözler: Vatan İçin – Bu Topraklar için,

Milli Dava için…

***

Hep aynı sözler… Ama, artık biliyorum

Savaşta ölmezler ‘SAVAŞ KARARI’ verenler…

Bu Akdeniz deli deniz, zırdeli deniz

Maviliği hep başıma vuran

Hep, o iki ateşkes arasındaki yürek gümbürtüsü

Üç aşağı beş yukarı aynı öykülere konu olan…

***

Yıllardır: ÖLÜMÜN kuru göğüsleri emziriyor bizi…

Yıllardır korkunun hasadı var ülkemizde…

Yıllardır, “Halk olmak artı insan olmak…”

Hep, en büyük eksiklik gündemimizde…

Gündemde ölümün 28. senfonisi

Sesler birbirine karışıyor…

Yıllardır, kimse çaldığı aleti bilmiyor

Yıllardır kimse iyi bildiği aleti çalamıyor…

‘Şişt, uslu durun…, Büyük birader

Gazaba gelmesin… Yıllardır Akdeniz’deki balıklar

O yarı sarhoş…  Yarı edepsiz…

Yok yok… Alınganlığa gerek yok…

BELKİ DE ‘KENDİ HALLERİNDE’ GÜLÜYORLAR…

***

Yapma çiçeklerimizce

Kimsenin ‘insan kokusu’ kalmadı bu ülkede

İnsan yanımız çürüdü… Bittik…

Her şeyimiz… SAHTE…

***

Kıbrıs benim kendi vatanım, kendi bayrağım

Kendi Türküm… Hatta olacaksa: Kendi Açlığım olmalı…

Bu sevinci yaşamak çok mu bize

Bu suskunluk, bu baş eğiş bu edilgenlik

Yok oluşa çıkarılan davetiye…

***

Yıllardır, kendi sahnelerimizde

Oynanan oyunlarda…

‘Başrollerde’ hiç olamadık.

Şimdi artık…

Perdeler kapanıyor yavaş yavaş

Üzerimize…

***

Figüranlık bile çok görülüyor bize…

***

Ne zaman kılınacak cenaze namazımız

Ve kimlerce…