‘Yüzleşme’ der dururduk, değil mi?
Geliniz yüzleşelim…

***

Ercan ‘satıldı…’
Öz değerimiz…
Dünyaya çıkış penceremiz…
Bağırdık...
Ercan’dan gelen para, 13’üncü maaş olarak dağıtıldı.
Sustuk bu kez!..

***

Üstelik...
“Özelleştirme Yasası”na göre, suç…
Buradan gelen parayı, cari açığınızda kullanamazsınız…
‘Borç yazdık’, oldu, bitti!..
Minare de mutlu, kılıfı da hazır (!)

***

Bu yıl Ercan’ı sattık, 13’ü ödedik...
Peki, seneye ne satacağız?

***

“Ekonomik Protokol’u yırtıp atalım” diyenler var...
Yırtalım...
Peki, % 60 maaşa razı mıyız?
Susuyoruz!..
Bununla da bitmiyor, üstelik.
Çünkü yaşam ‘kamu’dan ibaret değil.
Burs parası, süt parası; kuraklık, narenciye ödemesi, esnaf kredisi vs...
Tümünü ‘yırtacak’ mıyız?
Mümkün mü?
“Kağıt” değil ki tek başına yırttığın...
İnsanların bir ‘yaşamı’ var, yılların alışkanlığı...
Giderleri var...
Ve hem ‘artsın, eksilmesin’ demek...
Hem de ‘istemeyiz’...
İkisi, tutmuyor birbirini...

***
O halde...
Çok daha ilerisini görmeli, planlamalı, hedeflemeliyiz...
‘Kendi ayakları üzerinde duran bir ekonomi’ için reformlara hazır olmalıyız...
Köklü reformlara hem de...
Ama bu ‘reformları’ ve ‘ekonomik programı’ yazarken de elbette ‘özne’ olmalıyız...
‘Yırtıp atmak’ ne çözümdür ne de mesele...
Mesele, yeniden yazmak, değerlendirmek, ikna etmek, uzlaşmaktır...
Ve elbette uygulamak...
Belki, beş sene sonra ulaşacağız ‘ekonominin kendi ayakları üzerinde durduğu’ hedefine..
Belki on, belki on beş...
Ama ‘hedefsiz’ yürünmüyor !
Öyle ‘yırttık, attık’ demek de ‘gerçekçi’ olmadığına göre...
Hem ‘istemem’ hem de ‘yan cebime’, artık iyice sırıtıyor...