“Sınanmadığınız bir acı üzerine konuşmak, her zaman kolaydır.”

[ Tarık Tufan ]

“Emekçi, ezilmiş, dar gelirli, yoksul” adına bağıranlar...
Pek de “yoksul”a benzemiyor.
Pek de “ezilmiş” gibi durmuyor.
İşte o nedenle...
Ortak bir mücadele, duygudaşlık, anlayış birliği olamıyor.

...

Hani sıra sıra dizilerek sürekli yoksulluğu anlatıyorlar ya...
Çok pahalı arabaları az ileride park edilmiş bekliyor...
Avrupa tatilinden yeni dönmüşler...
Epeyce konforlu hayatları var...
Kocaman evlerde yaşıyorlar...
Kiracı değiller ama kira topluyorlar...
İnandırıcı olamıyorlar.

...

“Emekçileri birbirine kırdırmayın” deniyor hep...
Sözle olmuyor...
Biri terlerken, biri serinliyorsa...
Biri titrerken, ısınıyorsa bir diğeri...
Üstelik “aç” hep aynıysa...
Hep aynı kesim kazanıyor, beriki yeriniyorsa...
Samimiyet sorgulanır.

...

Bu ülkenin gerçek dar gelirlileri, yoksulları, güvencesizleri, kendileri adına konuşanlarda, kendini göremiyor.
Kendi tasasını bulamıyor, onların eylemlerinde... Kendi aç’lığını hissetmiyor, düş’ünü koklamıyor...

...

Kendi “konfor”una dokunulduğu an “emeği” hatırlayan ve ancak o zaman “emekçi dayanışması” isteyenler hiç mi kendileriyle yüzleşmiyorlar?

...

Dudaklarına eğreti kalıyor kimilerinin “yoksulluk...”
Kimilerinin “laf”ı, çoklarının “hayatı” oluyor artık...

...

Daha bir çürüyoruz böylece...
Daha bir savruluyoruz...

...

Diyeceğim o ki, sözün büyüdüğü yerde gerçek ufalanıyor!
Laflar hayatı bütünlemiyor.