Anahtar sözcük “siyasi irade” sanırım.
Ya da “iradesizlik...”
Bunun adına “yönetim kabiliyetsizliği” de diyebiliriz.
Kendi kararlarınızı veremiyor, başkasının avuçlarına ve ağzına bakıyorsanız eğer, bu durumda ülkenizi de yönetemezsiniz.

*  *  *

Sağlık Bakanlığı önünde kalabalık bir grup oturmuş nargile içiyor, tavla oynuyor, eylem yapıyor.
Fokur fokur “vaka” kaynıyor.
Salgın varmış, kimin umurunda!
Kimse “müdahale” edemiyor.
Çünkü “yönetim” yok.
Çünkü “irade” yok.
Yüz yok aslında!

*  *  *

“Karantina”da olması gereken bir milletvekili Meclis’e gidiyor.
Birkaç gün önce, bir başkası, temaslı olduğu halde hükümet ortağının kurultayına katılıyor.

*  *  *

Kimi göstermelik “cezalar” dışında hiçbir denetim ya da tutarlılık yok.
Dökülüyoruz.
Yarım avuç coğrafyayı yönetmekten aciz bir haldeyiz.

*  *  *

Hükümet yönetemiyor çünkü inandırıcılığı yok.
Bir “vekili” aylardır yurt dışında yaşıyor.
Maaş alıyor, hizmet etmiyor.
Ülkeye uğramıyor dahi...
Meclis hiçbir gün vaktinde toplanamıyor.
Tek bir hükümet üyesi yokken, muhalefet kendi kendine konuşuyor.
Maliye Bakanı yine Ankara yollarında...
Dileniyor!
Ayıbı yok, tam da bunu yapıyor.

*  *  *

Göz göre göre sürükleniyor toplum!
Cenevre’ye değil…
Nereye bilir misiniz?
“Bilinmezliğe ve görünmezliğe...”
“Üniversitelerin” kaçının gerçekten bilim ürettiği, kaçının “diploma fabrikası”na dönüştüğü malum... Yetmezmiş gibi talimatla “rektörler açıklaması” geliyor.
Demokrasi fukarası haller!

*  *  *

“Baskı, vaat, ayrıcalık ve talimat” gibi kavramları kullanmaktan yoruluyoruz.
Ucuz siyasetin mağdurlarıyız birlikte...
Çürümüşlüğün ortakları...
Burunlarımız artık koku almıyor, “kokuşmuşluğa” alışmanın dayanılmaz hafifliğinde...